[56] Nefilim - Thomas E. Sniegoski

Tytuł: Nefilim

Autor: Thomas E. Sniegoski

Seria: Upadli t.1

Premiera: 20 październik 2010

Wydawnictwo: Jaguar

Ilość stron: 319

Co sprawiło, że sięgnęłam po ową książkę? Okładka. Jest przecudowna. Nie mogę od niej oderwać oczu. Bardzo przypomina okładkę Szeptem i również jest w niej coś takiego...

Nefilim to pierwszy tom serii Upadli. Na początku autor pokazuje nam polowanie na jednego z pół-aniołów, pół-ludzi. Dowiadujemy się, że gdy taki osobnik ukończy 18 lat zaczyna rozumieć wszystkie języki świata - nawet zwierząt. Eric ucieka - sam nie wie przed czym. Zostaje jednak złapany. Umiera, czym autor pokazuje nam koniec, który czeka każdego Nefilima. 

Następne rozdziały to przedstawienie historii Aarona. Chłopiec mieszka u rodziny zastępczej - którejś z kolei. Ta rodzina jednak jest inna - naprawdę się nim interesują. Mają też upośledzonego synka - Steviego. Najlepszym przyjacielem chłopca jest pies Gabriel, którego uratował, gdy ten był jeszcze szczeniakiem. Aaron budzi się w swoje urodziny za późno - spóźniony do szkoły całkowicie o nich zapomina. Nie zdaje sobie sprawy z tego, że tego dnia jest ostatni dzień jego normalnego życia. Aaron nie ma przyjaciół, jest typowym przystojnym samotnikiem. Przez calutki dzień towarzyszy mu porażający ból głowy - gdy w końcu mija, chłopak odkrywa, że nagle rozumie portugalski i, jak się później okazuje, wszystkie inne języki. 

Nie rozumie, co się z nim dzieje, więc udaje się w miejsce, gdzie udałby się każdy w takiej sytuacji - do psychiatry. Lekarz po kilku próbach wierzy mu i postanawia skontaktować się z neurologiem. Idąc z Gabrielem na spacer spotyka dziwną postać. Mężczyzna rozumie język psów i zwraca się do Aarona językiem posłańców.Wyjaśnia chłopakowi kim jest i ostrzega przed grożącym niebezpieczeństwem. Niedługo pojawi się po niego Werchiel - dowódca Boskich Strażników, których misją jest zabijanie Nefilim. 

Aaron nie zamierza jednak uciekać - w ogóle nie zamierza reagować. Planuje zignorować swoje pochodzenie i żyć jak do tej pory. Vilma, szkolna piękność, wykazuje zainteresowanie chłopakiem, więc jest on zachwycony tym faktem. Wyobraża sobie wspólne życie z nią. Lecz nie jest mu to pisane. Poznaje przepowiednie, która nawiedza go w snach. To on ma być Wybrańcem - tym, który pozwoli upadłym spotkać się z Bogiem.

Czytając Nefilim byłam coraz bardziej pewna, że już ową książkę czytałam. Z każdą stroną byłam tego coraz bardziej pewna - a nie mogłam sobie przypomnieć, kiedy to było. W końcu przestałam się nad tym zastanawiać i po prostu delektowałam się lekturą. A jest czym. Nie tylko okładka jest wspaniała. Cała historia jest dobrze przemyślana. Na początku spodziewałam się zwykłego paranormalnego romansu. A tutaj go nie znalazłam. I stwierdziłam, że to duży plus. Bardzo interesuje mnie ta tematyka, więc książki takie jak ta lub Szeptem, którego okładka idealnie obrazuje również tą historię, są dla mnie idealne. 

Bardzo pokochałam Gabriela - autor stworzył bardzo inteligentnego psa, co przypadło mi do gustu. No i jest jeszcze główny bohater. Pewne, że trafi na listę tych ulubionych. Świetnie wykreowany, nie zauważyłam żadnych niedociągnięć. Czytając byłam pewna, że mogę spotkać go gdzieś na mieście. No i wielki plus dla Thomasa Sniegoskiego za postać Vilmy. Zazwyczaj irytują mnie bohaterki, które są w jakiś sposób związane z główną męską postacią, jednak ta bardzo mi się spodobała. 

Muszę szczerze się przyznać, że bardziej wolę historie o aniołach upadłych i o Lucyferze, niż o tych pierzastych aniołkach. Wydają mi się dużo ciekawsze - takie... interesujące. W trakcie czytania przypomniał mi się wiersz, który znalazłam przeglądając strony internetowe bardzo dawno. Nie znam autora/autorki, ale myślę, że by się nie pogniewał/a, że Wam tutaj go zamieszczę. Książkę oczywiście bardzo polecam - szczególnie fanom całej serii Szeptem.

Bez serc, bez ducha - anioły upadłe,

Schylają ku ziemi oblicza pobladłe.

Bezszelestnie zatopione w pierzastym obłoku

Spadają na ziemię i giną w jej mroku.

Aniołom upadłym nadano imiona,

Każdy z nich nosi niewidzialne znamiona.

Każdy ma puste serce i oczy bez wyrazu się szklące

Tylko usta ich jeszcze czują. Milczące, leciutko drżące.

Pierwszy spadł z hukiem. Roztrzaskał się o ziemię.

Skrzydła mu podcięły serc ludzkich twarde kamienie.

Ten anioł był Wiarą - lecz już nie istnieje.

Jej rozsypane włosy bez skrupułów zimny wiatr rozwieje.

Drugi spadając utknął w drzewa rozłożystym konarze.

Szkoda, bo niósł miłość na ziemię - dla ludzi w darze.

Stoją i patrzą - wiatr Miłość ze skrzydeł obdziera.

Stoją i patrzą - jak anioł umiera.

Trzeci anioł był Nadzieją. Dotarł na ziemię o zmroku.

Chciał wmieszać się w tłum ludzi, lecz... Zatrzymał się w pół kroku.

A po cóż ludziom nadzieja? Skoro nie umieją kochać i nawet wierzyć przestali.

Otoczyli więc trzeciego anioła bezdusznym tłumem i... skamieniowali.

Ogólna ocena: 09/10