[385] Bohater wieków - Brandon Sanderson

Tytuł: Bohater wieków

Tytuł oryginału: The Hero of Ages

Autor: Brandon Sanderson

Tłumaczenie: Anna Studniarek

Seria: Ostatnie Imperium

Tom: 3

Data wydania: 07 października 2015

Liczba stron: 672

Wydawnictwo: MAG

Cena na okładce: 49,00

Z pewnością moja miłość do Sandersona nie jest dla Was wielką tajemnicą. Od momentu gdy przeczytałam Z mgły zrodzonego jestem jego ogromną fanką. Obawiałam się trochę, że kontynuacja, Studnia wstąpienia, będzie gorsza, jak to często bywa w przypadku serii. Okazała się być tak samo cudowna, a cykl Ostatnie Imperium stał się jednym z moich ulubionych.

Od momentu, gdy Vin uwolniła coś ze Studni Wstąpienia świat coraz bardziej zbliża się do końca. Mgły dalej zabijają, popiół spada z większą częstotliwością i powoli przykrywa domy, ulice i plony. Ludzie zaczynają głodować, a Elend Venture nie może na to patrzeć. Musiał stać się osobą, której nienawidzi. Musi wystawiać ludzi na śmierć, napadać na zbuntowane miasta i nie dawać prawa wyboru. Na szczęście Ostatni Imperator pozostawił po sobie kilka magazynów wypełnionych jedzeniem i wszystkim, co mogłoby się przydać ludziom, by przeżyć kolejny dzień. Zostawił również metalowe tablice, w których zdradza kilka tajemnic, które mogą pomóc - informacje o innych metalach allomantycznych, Kolosach i Zniszczeniu - jednej z istot, która stworzyła cały świat, a teraz przyszła po to, by go zniszczyć. 

Vin, Elend i pozostali z paczki Ocalałego próbują zdobyć dwa miasta, w których znajdują się pozostałe magazyny z nadzieją, że znajdą tam więcej szczegółów i jakieś wiadomości, które pozwolą ocalić świat przed nadchodzącym końcem. Niestety - nie jest łatwo dostać się do środka. Władca po raz kolejny musi działać wbrew sobie, by zapewnić bezpieczeństwo swojemu ludowi. Jednak Zniszczenie rośnie w siłę...

Brandon Sanderson daje teraz głos bohaterom, którzy wydawali nam się mało ważni w poprzednich tomach. Towarzyszymy Marshowi, który zmuszony jest wypełniać każdy rozkaz Zniszczenia oraz Spookowi, który nareszcie może pokazać, że jest kimś.

Natura świata jest taka, że tworząc coś, często niszczymy coś innego.

Nie muszę chyba mówić tego, jak bardzo kocham wszystkich bohaterów z tej serii. Do tej pory nie pozbierałam się po śmierci Kellsiera, mojego ulubieńca. W momencie, gdy ktoś o nim wspomina za każdym razem mam łzy w oczach i nie mogę tego znieść. Brandon Sanderson nie obawia się zabijać swoich postaci, za co serdecznie go nienawidzę. Nie potrafię wybaczyć mu tego, co zrobił w Z mgły zrodzonym ani tego, co postanowił w Bohaterze wieków. Ta seria jest tak doskonale skonstruowana, że nie można dopatrzeć się błędów. Wszystko idealnie do siebie pasuje. Po zakończeniu trzeciego tomu człowiek bije się w twarz, że nie zauważył wszystkich tych poszlak, które doprowadziły do takiej sytuacji. 

Zmiany, które zaszły w Elendzie widoczne są na pierwszy rzut oka. Cieszę się, że miłość między nim a Vin nie jest już tak irytująca jak w poprzedniej części. Widać teraz zaufanie, które ich łączy i jest one czymś naprawdę cudownym. Sanderson zrobił z ich uczuć coś naprawdę prawdziwego. Pokochałam Vin jeszcze bardziej, a moja niechęć do Elenda całkowicie znikła. Nie mogę pogodzić się z tym, że to już koniec. Koniec z oczekiwaniem na dalsze losy dwójki tych bohaterów, których pokochałam całym serduszkiem. Jestem pewna, że do Ostatniego Imperium wrócę jeszcze nie raz. To moje miejsce na świecie. I co z tego, że za każdym razem będę płakać w momencie śmierci Kellsiera i wtedy, gdy zakończy się trzeci tom? 

Ostatni Imperator okazał się większym altruistą, niż mogliśmy się tego po nim spodziewać.

W tej serii w każdym człowieku jest i dobro, i zło. Jest to największym plusem tej serii. Ludzie, którzy uznawani byli za złych otrzymują wybaczenie. Dobry człowiek również popełnia błędy i daje się manipulować. Nic nie jest czarno-białe. Życie mieni się wszystkimi odcieniami szarości. Brandon Sanderson zdaje się to doskonale rozumieć i tworzy swoich bohaterów w taki sposób, że trudno ocenić ich jednoznacznie. Cieszę się, że poświęcił więcej uwagi Kolosom i przedstawił nam Człowieka. Od początku bardzo go polubiłam. Podobnie jak TenSoona, Kandrę. Do samego końca trzymałam za niego kciuki. Jeśli myślicie, że przeczytacie cykl Ostatnie Imperium i nie przywiążecie się do tych wszystkich ludzi i stworów to bardzo się mylicie.

Postaci są bardzo ważną kwestią, jednak fabuła również. Historia tutaj przedstawiona jest spójna w każdym momencie. Widać, że Sanderson tworząc ten cykl miał wszystko z góry ustalone. Nie pisał czegoś, co w danym momencie wpadło mu do głowy. Wszystko z czegoś wynika. Jest to po prostu cudowne - bardzo łatwo uwierzyć w allomancję, skaa czy Kandry. Oderwanie się od Bohatera wieków było trudne, ale powrót do normalnego świata trudniejszy. 

- Możemy to przeżyć. - odparł Elend. - Ale tylko jeśli nasi ludzie się nie poddadzą. Oni potrzebują przywódców, którzy się śmieją; przywódców, którzy czują, że w tej walce można zwyciężyć. Dlatego o to właśnie was proszę. Nie obchodzi mnie, czy jesteście optymistami, czy pesymistami, nie obchodzi mnie, czy w głębi duszy myślicie, że zginiemy w ciągu miesiąca. Chcę widzieć wasze uśmiechy. Niech to będzie uśmiech wyzywający, jeśli musicie. A jeśli nadejdzie koniec, chcę, żebyście przyjęli go z uśmiechem. Jak nauczył nas Ocalały.

Styl pisania Brandona Sandersona to istny ideał. Ten mężczyzna słowami potrafi wywołać we mnie całą gamę uczuć. Śmiałam się, płakałam. Śmiałam przez łzy. On sam musi być allomantą i to piekielnie dobrym, skoro steruje moimi uczuciami na taką odległość. Nie sądziłam, że jest kiedykolwiek powstanie seria książek, która tak bardzo mną wstrząśnie, którą tak bardzo pokocham. Myślałam o niej przez cały czas. Dalej myślę. Jestem niesamowicie szczęśliwa, że mogłam poznać tego autora i go pokochać mimo tego, jak bardzo go nienawidzę za to, co zrobił.

Wiem, że są jeszcze następne części Ostatniego Imperium. Nie wiem jednak, jak to będzie bez Vin, Elenda, Hama, Breeze'ego, Spooka i innych. Cała akcja będzie się dziać trzysta lat po tych wydarzeniach i trochę się tego obawiam. Jestem więc pewna, że na Stop prawa nie będę czekać tak niecierpliwie, jak na Bohatera wieków. Zwyczajnie boję się, co tam zastanę. Pewna jednak jestem, że go przeczytam. Będzie to silniejsze ode mnie.

Tu nie chodzi o dobro i zło. Moralność w ogóle się w tym nie liczy. Dobrzy ludzie tak samo łatwo zabijają w imię tego, czego pragną, jak źli ludzie... tyle tylko, że pragną innych rzeczy.

Nawet teraz, pisząc tę recenzję, mam łzy w oczach. Jeśli będzie mi pisane spotkać Sandersona z pewnością powiem mu, jak bardzo go kocham - zaraz po tym, jak wykrzyczę to, że złamał mi serce. Życzę Wam, byście również odnaleźli serię albo książkę, która tak mocno zatrzęsie Waszym światem, że nie będziecie mogli zasnąć z rozpaczy, że to już koniec.

Ogólna ocena: 10/10 (arcydzieło)

Za egzemplarz bardzo dziękuję wydawnictwu MAG!