Drobna uwaga. Na pewno umrzecie.

Zwykle poza książkowymi tematami w ogóle się do Was nie zwracam. Dzisiaj jednak postanowiłam pogadać troszkę o pewnej sprawie. Mianowicie: o pomaganiu innym. Wiadomo: każdy w jakiś sposób chciałby pomóc. Jednak zwykle na tym chceniu się kończy. Ale przecież chcieć to móc! W tym roku skończyłam osiemnaście lat i podjęłam dwie ważne decyzje. 

Ludzie robią coś pożytecznego dla innych. Coś, co potrafią najlepiej. W zamian sami mogą poprosić o jakąś pomoc. Tyle czasu, ile poświęcasz innym, zyskujesz dla siebie.

Agata Widzowska-Pasiak - Koń na receptę

dawca.pl

Po pierwsze: zostałam dawcą. Wiem, że niektórych ta decyzja przeraża, co mnie troszkę dziwi. Po co mi narządy po śmierci? Przecież nie zabiorę ich ze sobą! Razem ze mną tą decyzję podjęła moja mama. Dla nikogo z mojej rodziny to nie jest problem. Rozumiem, że dla niektórych takie 'zbezczeszczenie' ciała po śmierci jest nie do przyjęcia. Ale, ale. A jeśli stawką jest tu życie drugiego człowieka? Dziwi mnie fakt, że niektórzy uważają tą decyzję za trudną. Czasami zdarza mi się powtarzać: a po śmierci to będzie mi wszystko jedno. I mimo, że temat odejścia z tego świata nie jest tematem łatwym, jakoś mnie nie przeraża. Myślę, że mimo wszystko jestem, o ile można, do tego przygotowana psychicznie - bo kto wie, co się może zdarzyć - i cieszy mnie myśl, że wtedy jeszcze, ten ostatni raz, na coś się przydam. Po oddaniu narządów na ciele nie ma widocznych śladów, które by szpeciły i odstraszały rodzinę. Człowiek wygląda tak samo, jak za życia. Więc nad czym się tu zastanawiać?

dawca.pl

Po drugie: zostałam dawcą komórek macierzystych. Tą decyzję podjęłam już dawno. Czekałam jednak na skończenie osiemnastu lat po to, by móc dołączyć do DKMS. Ta decyzja, według mnie, jest trochę trudniejsza niż ta o zostaniu dawcą narządów. Wszystko bowiem toczy się za życia i trzeba być przygotowanym, że to nie jest tak do końca bezbolesne i szybkie. Mimo wszystko - nie zastanawiałam się ani chwili. Szczerze mówiąc cały czas mam nadzieję, że znajdzie się ktoś, kto tej pomocy ode mnie będzie potrzebował. Niektórzy POTENCJALNI dawcy szpiku nigdy go nie oddadzą. Mnie to martwi - bardzo chciałabym pomóc osobie chorej na białaczkę. 

Mnóstwo się słyszy o dzieciach chorych na białaczkę. Dzieciach - dużo z nich nie dożyje chwili, gdy można będzie przestać tak na nich mówić. Ostatnio ksiądz zrobił mi niemałą niespodziankę i puścił na religii film Bez mojej zgody. Pokazuje on kwestię choroby z całkiem innej strony. Tej, gdzie dziecko ma już dość walki z chorobą i po prostu chciałoby móc już... odpocząć. Nie dziwi mnie to - wiele lat z białaczką, gdzie każdy dzień jest kolejnym etapem walki, może sprawić, że człowiek ma dość. Nie można jednak tracić nadziei na wyzdrowienie - chciałabym właśnie, by oddane przeze mnie komórki macierzyste uratowały komuś życie. Może to marzenie nigdy się nie spełni - ale jest. A ja kartę DKMS zawsze noszę w portfelu. Zaraz obok karty dawcy narządów.

Jest jeszcze trzecia forma pomocy. Mianowicie krwiodawstwo. Mi to niestety pisane nie jest. Bliżej mi do anemii niż dalej. Ostatnie badania krwi nie wyszły też tak dobrze, jakbym sobie życzyła, więc oddawanie krwi jest dla mnie niedostępne. A szkoda. Chciałabym zostać honorowym dawcą krwi. Jak widać nie wszystko może zrobić jeden człowiek - a może i może. Tylko tym człowiekiem, niestety, nie mogę być ja. Ale może możesz Ty? Ja mam nadzieję, że stan mojej krwi ulegnie poprawie - kiedyś tam - i będę mogła oddać troszkę tego, czego obecnie na zbyciu nie mam, ale może kiedyś. 

Jak widzicie na pierwszym zdjęciu moją rękę zdobi pewien cytat, znany pewnie wszystkim. Drobna uwaga. Na pewno umrzecie. Tak więc dlaczego nie pomóc innym, by nie odeszli z tego świata zbyt szybko? 

A Wy staracie się pomóc innym?