Człowieku, czy Ty serca nie masz?

Obudziłam się dziś rano, zjadłam śniadanie, ubrałam się. Jak zwykle złapałam za telefon, by zadzwonić do mamy. Odebrała szybko. Jej słowa zagłuszało jednak przeraźliwe miauczenie. Przerażona spytałam co z Krupkiem, naszym kotem. Mama rzuciła tylko parę słów: sznurek, kot, zadzwonię później. Siedziałam na łóżku z telefonem w ręce modląc się, żeby wszystko było dobrze. Kiedy rozległ się dzwonek telefonu aż podskoczyłam. Co z Krupkiem? Z nim wszystko w porządku. Tato znalazł przywiązanego sznurkiem za łapkę małego kotka. Musiał spędzić tak noc, linka była wrośnięta. Chodziłam po pokoju przerażona tym, co się może stać. Gdzie tato? Zabrał go do tej pani, która zajmuje się ratowaniem kotów. Weterynarza jeszcze nie ma. Dam znać później.

Telefon. Tato wrócił. Dzwoni do weterynarza. Mamo, ale on u nas zostanie, prawda? Najpierw zabierzemy go do lekarza. Zadzwonię później. Czekanie, czekanie, zbyt dużo myśli na sekundę. Jak można być tak nieczułym człowiekiem? Czy kogoś takiego można jeszcze nazwać człowiekiem? Nie chciałeś już kota? Znaleźliby się tacy, którzy by go przyjęli. Wolałeś go wyrzucić z domu? Upewnić się, że za Tobą nie wróci? Wróciłby. Wróciłby, bo Cię pokochał. Czy naprawdę tak trudno zrozumieć, że my nie jesteśmy jedynym gatunkiem, który potrafi czuć?

Weterynarz zrobi wszystko, by uratować łapkę. Na razie tylko tyle możemy zrobić. Nasz kot, Krupek, zawsze niechętnie reagował na inne. Jednak on potrafił zrozumieć, że nie wolno syczeć, nie wolno drapać. Owszem, jest zazdrosny. Nie chce jeść. A może on też się martwi? Przy okazji wizyty niechcianego przedstawiciela tego samego gatunku i on wybrał się do weterynarza. Nie jest pomijany. Przyzwyczai się. Nie ma opcji, by teraz ją zostawić. Zostanie. Teraz trzeba skupić się na tym, by wyzdrowiała. Bardzo ją boli. Trzeba było ją uśpić, żeby nie cierpiała. Czekamy, aż się wybudzi. Nie zostawimy jej samej. Nie pozwolimy, by po raz kolejny zawiodła się na ludziach.

A mój tato? Mój tato jest dla mnie bohaterem. To nie jest jego pierwszy uratowany kot. Dzięki niemu mnóstwo z nich przeżywa zimę. To od niego dostają domki wypełnione kocami, by nie marzły. To od niego dostają pełne miski jedzenia. To on nie przechodzi obojętnie. To on - nie przejmując się kosztami - zabrał ją do weterynarza. To jest prawdziwy człowiek. Nie sąsiad, który na złość niszczył domki, które mój tato i tak z pełną determinacją wystawiał. Nie ta osoba, która skrzywdziła naszego nowego domownika. A co, jeśli kiedyś nie zdąży? Jeśli to dzieje się gdzieś, gdzie go nie ma? Zrozum. Ratując jedno życie, ratujesz cały świat.