[568] RECENZJA SPECJALNA: Ostatnie życzenie - Andrzej Sapkowski

Tytuł: Ostatnie życzenie

Tytuł oryginału: Ostatnie życzenie

Autor: Andrzej Sapkowski

Tłumaczenie: -

Seria: Wiedźmin Geralt z Rivii

Tom:1

Data wydania: listopad 2014

Liczba stron: 332

Wydawnictwo: superNOWA

Cena na okładce: 46,20

Odkąd pamiętam ciągle słyszałam o tym, jaki to Wiedźmin jest cudowny. Dawno temu spróbowałam się dowiedzieć, czy świat ma rację, jednak po lekturze kilku stron doszłam do wniosku, że jednak się myli, bo przecież tego się nie da czytać. Na swoje usprawiedliwienie mogę powiedzieć, że wtedy interesował mnie całkiem inny typ literatury, więc to musi być powodem mojego niezadowolenia. Czasy się zmieniają, ja się zmieniłam, więc postanowiłam jeszcze raz dać szansę Sapkowskiemu i ruszyłam szturmem do biblioteki po Ostatnie życzenie. Od tamtej pory minęły może dwa tygodnie, a ja już jestem właścicielką czterech tomów. Tak. Zdecydowanie Wiedźmin jest cudowny.

Nigdy nie sądziłam, że przeczytam Wiedźmina. O to, że go pokocham również nigdy bym siebie nie posądziła. Kiedyś, jakieś kilka lat temu, miałam okazję przeczytać Sezon burz i tak bardzo nie wiedziałam o co chodzi, że cała lektura skończyła się na około pięćdziesiątej stronie. Wtedy też zaczęłam stronić od tej serii. Moje nastawienie zmieniło się, kiedy… nie miałam czego już oglądać na YouTubie… Tak, Aypa włączyła sobie let’s play z Wiedźmina 3 i popłynęła. Po obejrzeniu całości, było mi mało, dlatego też postanowiłam sięgnąć na wakacjach po książki. Tym razem w odpowiedniej kolejności i jako-takiej wiedzy o wiedźmińskim świecie.

Geralt - jak już pewnie się domyśliliście - jest Wiedźminem, czyli kimś, kto jeździ po świecie i walczy z różnymi stworami, z którymi zwykły człowiek nie dałby sobie rady. Wiedźmini znani są z tego, że za odpowiednią zapłatę rozprawią się ze wszystkimi upiorami, jakie można sobie tylko wyobrazić. Nie są jednak już tak popularni jak kiedyś. Wychowanie wiedźmina nie jest łatwe. Trzeba małego chłopca poddać wielu różnym mutacjom i nie wszystkim udaje się przeżyć. Białowłosy Geralt miał jednak szczęście i teraz błąka się po świecie w poszukiwaniu jakiegoś zadania, które pozwoli mu na zarobienie pieniędzy. Całe szczęście, że na świecie wciąż pełno potwornego paskudztwa...

Nazywam się Geralt. Geralt z... Nie. Tylko Geralt. Geralt znikąd. Jestem wiedźminem.

Główny bohater jest naprawdę specyficzną postacią, ale równocześnie tak niesamowitą, że chyba nie ma na świecie człowieka, który Geralta nie darzy sympatią. Sapkowski naprawdę okazał się człowiekiem pełnym wyobraźni i fakt, że przygody wiedźmina wzorowane są na różnych baśniach podbił moje serce. Uwielbiam ten zabieg literacki, więc rozpoznawanie, na których się wzorował było cudowne. Geralt z tymi swoimi białymi włosami i milczeniem na bardzo długo pozostanie ze mną i już wiem, że Wiedźmin to jedna z tych serii, które czyta się po kilka razy i naprawdę nigdy nie ma tego dość. Oprócz Geralta pojawiają się tutaj dwie inne postaci, które można uznać jako jedne z tych pierwszoplanowych, gdyż występują w więcej niż jednym opowiadaniu. Jaskier jest całkowitym przeciwieństwem wiedźmina, a mimo to zdarza im się razem podróżować i naprawdę łączy ich przyjaźń. Wędrowny bard, który pisze różne ballady, i nie do końca człowiek, który po drodze walczy z różnymi potworami to doprawdy niezła para. Yennefer zaś jest czarodziejką i kobietą, której ja osobiście bardzo nie lubię. Spełnia jednak swoją rolę i skutecznie wodzi Geralta na pokuszenie...

Pierwsze co w wiedźminie jest zdecydowanie zauważalne, to bohaterowie, a już szczególnie główny bohater, Geralt z Rivii, znany też jako Rzeźnik z Blaviken. Mam wrażenie, że Geralt jest jedną z takich postaci, którą nie da się nie kochać. Jeśli, ktoś patrzy powierzchownie, to widzi zabójcę i naciągacza, czasem czarownika, który jak mglak pojawia się i znika w różnych częściach świata. Nie jest on do końca człowiekiem, ponieważ od małego był przygotowywany do specjalnych wiedźmińskich mutacji, które pozwalają mu na walkę z wszelakiej maści potworami. Przez nie wiedźmini są uważani, za istoty pozbawione człowieczeństwa, nawet uczuć. Geralt jednak momentami uchyla się od tej niepisanej reguły. I tu chyba najlepszym dowodem jest zajście z czarodziejką Yennefer.

Jak widać odczuwam bardzo wielką sympatię do głównego bohatera. I nie ukrywam, że jest to jedna z moich ulubionych postaci książkowych. Jednak w  Ostatnim życzeniu są postaci, które można albo pokochać, albo znienawidzić. Mówiąc to mam na myśli głównie Yennefer, ponieważ sposób jej bycia do mnie w ogóle nie przemawia. Chociaż Yen nie jest moją ulubienicą tej serii, to musze oddać należyty szacunek autorowi. W końcu to jest kobieta, która sprawiła, że wiedźmak cos poczuł! W każdym razie nie lubię jej charakteru, a nie tego jak została stworzona, bo Sapkowski wykreował ją bardzo dobrze. Przede wszystkim nie lubię w niej tego, że nic nie mówi, kiedy coś postanowi, a jak już coś powie to w trakcie wykonywania jej planu albo po fakcie. Jednak nie można jej odmówić umiejętności… Zdecydowanie drugiej takiej na próżno szukać w tej książce. Jeżeli jest postać do której czuję lekki niesmak i niesamowite uwielbienie to jest to zdecydowanie Jaskier. Lubię go za jego momentami ostry język oraz to, że potrafi z Geraltem pogadać od czapy. Przez to widzimy tez wiedźmina z innej strony. Bardziej przyjaznej, a nie tylko groźnego wyłudzacza pieniędzy, czy nieszczęśliwego rycerza bez pana. Jednak Jaskier pokazał swoją prawdziwą naturę, kiedy wraz z Geraltem natrafili na Elfy. Ta sytuacja odrobinę przyćmiła jego blask. 

- Ludzie - Geralt odwrócił głowę - lubią wymyślać potwory i potworności. Sami sobie wydają się wtedy mniej potworni. Gdy piją na umór, oszukują, kradną, leją żonę lejcami, morzą głodem babkę staruszkę, tłuką siekierą schwytanego w paści lista lub szpikują strzałami ostatniego pozostałego na świecie jednorożca, lubią myśleć, że jednak potworniejsza od nich jest Mora wchodząca do chat o brzasku. Wtedy jakoś lżej im się robi na sercu. I łatwiej im żyć.

Ostatnie życzenie to tak naprawdę zbiór opowiadań, które w jakimś małym stopniu są ze sobą połączone, a jedno z nich ciągnie się fragmentami przez całą książkę. Początkowo nie miałam o tym pojęcia, więc gdy zabrałam się za Wiedźmina byłam w szoku, że jestem w nim zakochana i naprawdę nie mogę się oderwać. Żałuję, że tak szybkim lotem przeleciałam przez te opowieści, jednak nie da się ukryć, że skonstruowane są w taki sposób, że człowiek chce więcej i więcej. Zdradzę Wam, że w tym momencie jestem już po lekturze Miecza przeznaczenia i pożądliwie zerkam w stronę Krwi elfów, która od poniedziałku stoi u mnie na półce, razem z tomem czwartym. Jestem pewna, że długo nie dam rady się powstrzymywać i do świata Geralta powrócę. Ciekawa jestem, na podstawie jakich bajek jeszcze będzie opierał Sapkowski przygody wiedźmina i czy będzie to się ciągnęło przez wszystkie części. 

Fabularnie Ostatnie życzenie nie jest stricte ciągłą historią, chociaż możemy mówić tutaj o nietypowej kolejności. Na samym początku zostajemy przywitani namiętną sceną Wiedźmina z piękną kobietą. Jednak wszystko urywa się po dosłownie kilku stronach, aby opowiedzieć o jednej z przygód Geralta, która, jak się później okazuje jest połączona z poprzednim krótkim wstępem. Na takiej konstrukcji jest oparta cała książka, co muszę przyznać, wyszło bardzo dobrze. Spodobało mi się to na tyle, iż liczę, że kolejna część również będzie tak skonstruowana. To, co zdecydowanie ukradło moje serce, to nawiązania do znanych bajek, takich jak Piękna i Bestia, Królewna Śnieżka, czy Śpiąca Królewna. Mojej mamie (która również przeczytała Wieśka) nie za bardzo ten motyw podszedł, jednak ja jak najbardziej to akceptuję. W końcu świat wiedźmina to połączenie wszelakich baśni, legend i mitów. Dlaczego, więc Śpiąca Królewna ma nie mieć ostrych jak brzytwa zębów?

Jestem bardzo zadowolona z faktu, że postanowiłam przeczytać książki Sapkowskiego z uniwersum Wiedźmina. Czeka mnie przy nich nie mało zabawy. Ostatnie życzenie było przyjemną książką i na pewno przez długi czas nie zapomnę chwil spędzonych przy czytaniu o jednych z pierwszych wypraw Geralta z Rivii. Było tu kilka chwil kiedy miałam ochotę przewrócić kilka stron by wyjść z nudnawej pogawędki, jednak to nie sprawiło by lektura stała się dla mnie bardzo nieprzyjemna. Być może nie ma tu jeszcze wielkiego zaangażowania w główny wątek, z jakim spotkałam się przy oglądaniu let’s playi, ale mogłam ponownie zatopić się w tym magicznym świecie i pobyć z Gerlatem na wiedźmińskim szlaku. 

- Zło to zło, Stregoborze - rzekł poważnie wiedźmin wstając. - Mniejsze, większe, średnie, wszystko jedno, proporcje są umowne a granice zatarte. Nie jestem świątobliwym pustelnikiem, nie samo dobro czyniłem w życiu. Ale jeżeli mam wybierać pomiędzy jednym złem a drugim, to wolę nie wybierać wcale.

Kocham Wiedźmina i będzie to miłość wielka i niezniszczalna. Naprawdę jestem tego pewna i nie żałuję, że kiedyś - dawno temu - odstawiłam go na półkę. Widocznie musiał poczekać, aż do niego dorosnę i docenię to wszystko. Teraz Andrzej Sapkowski ma naprawdę wierną fankę i jest mi smutno, że zapewne jeszcze w tym roku przeczytam wszystkie pozostałe części. Mam ochotę zrobić to już teraz, jednak obawiam się tej pustki, która czeka mnie po lekturze. Pewnie będę miała takiego kaca książkowego, że się nie pozbieram i przez resztę mojego życia będę wodzić smutnym wzrokiem za Geraltem, a jedynymi książkami, jakie będę czytać będzie Wiedźmin. Tak na chwilę obecną maluje się moja przyszłość. Przyznam, że nawet mnie to nie martwi jakoś specjalnie. Mogłoby być gorzej. Mogłabym uzależnić się od jakiejś gorszej historii...

Ogólna ocena: 10/10 (arcydzieło)

Ogólna ocena Aypy: 09/10 (wybitna)

Remina. Gwiazda piekieł - Junji Ito, czyli wspólna mangowa recenzja