Decydując się na przeczytanie tej książki nie spodziewałam się, że będę zafascynowana i niezdrowo wręcz w niej zakochana. Ostatni raz czułam się tak czytając pierwszy raz Zmierzch w 2007 roku i już na samą myśl o Lightlarku mam ciarki na całym ciele. Nie znalazłam w niej ani jednego minusa.
Witajcie na Centennialu…
Co sto lat z wody wyłania się wyspa Lightlark, by stać się miejscem rozgrywek na śmierć i życie. W morderczej grze Centennial biorą udział władcy sześciu krain. Przed pięciuset laty wszystkie sześć królestw – Dzikich, Gwiezdnych, Księżycowych, Niebiańskich, Słonecznych i Mrocznych – zostało przeklętych, a ich moce zwróciły się przeciwko nim jak trucizna.
Władcy rywalizują o zdobycie największej nagrody, którą jest złamanie klątw rzuconych na poszczególne krainy. Każdy władca ma coś do ukrycia, a każda klątwa jest niezwykle okrutna. Aby dokonało się zdjęcie klątwy, jeden z władców musi ponieść śmierć.
Isla Crown jest młodą przywódczynią Dzikich. Klątwa, którą dźwigają mieszkańcy jej krainy skazuje ich na uśmiercanie zakochanych w nich mieszkańców innych krain. Nawet, gdy odwzajemnią tę miłość. Nie wolno zakochać się w pięknych Dzikich.
Władcy innych królestw gardzą nimi i czują lęk przed przeklętą mocą. Wszyscy, poza Grimem z krainy Mrocznych. On nie obawia się niczego. Aby przywrócić szczęście poddanym Isla musi za wszelką cenę zwyciężyć w Contennial.
Władczyni Dzikich uczy się kłamać, oszukiwać i zdradzać… A gdy dodatkowo podczas rozgrywek w grę wchodzi miłość, wszystko się komplikuje.
Isla jest interesującą postacią. Przede wszystkim uderzyła mnie jej odwaga. Wyruszenie na Centennial bez żadnych mocy było czymś, na co nie pokusiłby się każdy. W jej przypadku nie było czczego gadania. Robiła to, czego w danej chwili od niej oczekiwała sytuacja i przyjmowała to bez mrugnięcia okiem. Walka o dobro poddanych - jacy by nie byli - była dla niej najważniejsza. Podobnie i przyjaźń. Chciałabym, by ktoś był w moim otoczeniu tak samo lojalny i pełen poświęcenia.
Centennial jest zawodami, które są częstym wątkiem w książkach młodzieżowych. Tutaj jednak otrzymałam taki powiew świeżości, gdyż całe współzawodnictwo poszło w całkiem innym kierunku, niż normalnie. Reguły jasno określają co wolno, a czego nie i wydało mi się to dziwne, skoro celem Centennialu jest uśmiercenie jakiegoś władcy wraz z całym rodem. Mimo to król Słonecznych prowadzi wszystko bardzo sprawiedliwie.
Wiecie, co było dla mnie największym zaskoczeniem? Gdy zaczynałam czytać Lightlark od razu zwróciłam uwagę na przyciąganie między Grimem a Islą. Jest to zabieg, którego bardzo w książkach nie lubię. I pierwszy raz w mojej długiej literackiej historii ktoś wpadł na pomysł, jak to idealnie wytłumaczyć. Nie ma tutaj przeznaczenia i innych wyssanych z palca bzdur. Alex Aster podała nam jak na tacy doskonałe wytłumaczenie takiego biegu spraw i zamknęłam tę książkę z pewnością, że lepiej by nie mogła tego napisać.
Chociaż pojawia się tutaj wątek romantyczny nie jest bardzo rozwinięty i nie wysuwa się na pierwszy plan. Równocześnie cieszyło mnie to i przeklinałam, na czym świat stoi. Byłam rozdarta między Grimem, a nieprzystępnym władcą Słonecznych. Oro wydał mi się idealnym kandydatem dla Isli, ale serce wołało, że pojawiający się w każdej napiętej sytuacji Grim byłby niepocieszony, gdyby Isla związała się z kimś innym. Rozwiązanie tego konfliktu interesów... majstersztyk. Doskonale wkomponowało się to w całość Lightlarku i marzę wręcz o kontynuacji. Pewnie kwestie udało mi się przewidzieć, większość jednak była zaskoczeniem.
Od razu po skończeniu zaczęłam czytać sto ostatnich stron Lightarku od nowa. Nie mogłam pozbyć się tęsknoty za tym światem, za Islą i tym uczuciem szczęścia, które dała mi ta książka. Pewnie nie jest to tytuł dla każdego, ale jestem tak w nim zakochana, że i tak będę wciskać go wszystkim na siłę. Przeczytajcie Lightlark. Warto.
★★★★★★★★★★
Lightlark // Alex Aster // 2022 // 480 stron // wydawnictwo Jaguar
Za książkę dziękuję księgarni Tania Książka!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Co u Ciebie?