[332] Co jeśli... - Rebecca Donovan

Tytuł: Co jeśli...

Tytuł oryginału: What If

Autor: Rebecca Donovan

Tłumaczenie: Andrzej Goździkowski

Seria: -

Tom: -

Data wydania: 17 czerwiec 2015

Liczba stron: 380

Wydawnictwo: Feeria Young

Cena na okładce: 35,90

Wy wszyscy pewnie już znacie Rebeccę Donovan, jednak jeśli chodzi o mnie to nasze pierwsze spotkanie. Sama nie wiem dlaczego nie zainteresowałam się serią Oddechy. Przyznam, że żałowałam, iż tego nie zrobiłam, gdy miałam okazję. Gdy tylko pojawiło się Co jeśli... od razu zdecydowałam, że muszę ją przeczytać. Koniec z byciem autorowym ignorantem. Trzeba poznać poczytnych pisarzy.

Cal w dzieciństwie należał do pewnej paczki. Przyjaźnił się z trzema dziewczynami, które mieszkały w sąsiedztwie. Z czasem jednak wszystko zaczęło się zmieniać. Rechelle się przeprowadziła, Nicole zerwała kontakt. Został tylko on i Rae. W chwili, gdy skończyło się liceum śliczna, popularna i delikatna Nicole zniknęła. Wszyscy myśleli, że za namową rodziców poszła na Harvard. Słuch po niej zaginął.

Kiedy pewnego dnia Cal na swojej drodze spotyka Nyelle, jest w szoku. Przecież tak dobrze zna te oczy! Jednak mimo uderzającego podobieństwa ta dziewczyna nie może być Nicole. Włosy w nieładzie, ogromne ubrania i szalone pomysły. Jego przyjaciółka z dzieciństwa była ułożona, grzeczna i nienagannie ubrana. Cal mógłby jednak przysiąc, że właśnie spotkał ją ponownie i czuje do niej to samo, co dawniej. Co się stało z tą dziewczynką w cytrynowej sukience?

Nie lubię tego, że podczas lektury jakiejś książki od razu przychodzi mi do głowy jakaś inna pozycja, podobna do tej. Mimo, że bardzo się starałam, nie mogłam się pozbyć wrażenia, że Co jeśli... przypomina Papierowe miasta, Johna Greena. Oczywiście nie w złym sensie. Nyelle bardzo przypominała mi z charakteru Margo Spiegelman (i do córki Kapelusznika z Ever After High...). Takie same zwariowane pomysły, ukryta osobowość i smykałka do zagadek.  Muszę przyznać, że Rebecca Donovan wykazała się tutaj, jeśli chodzi o kreacje bohaterów. Naprawdę mocno przypadli mi do gustu.

Nawet jeśli się udaje, że nic się nie stało, wciąż jest to tak samo realne.

Cal nie jest typowym książkowym chłopakiem. Nie jest umięśniony, nie podrywa dziewczyn i nie próbuje zaciągnąć ich do łóżka. To one uganiają się za nim, jednak nie potrafią zatrzymać go na dłużej. Podoba mi się to, że autorka nie zrobiła z niego takiego bohatera, jakiego spotykam najczęściej. Z ulgą przyjęłam fakt, że nie jest taki jak inni. Nyelle również nie należy do stereotypowych bohaterek. Nie jest cicha i spokojna, potrafi zagrozić nożem, nie przejmuje się, co myślą o niej inni. Gdy Cal poznawał jej charakter sama byłam coraz bardziej zauroczona jej postacią. Gdy znikała, zastanawiałam się, co robi w danym momencie. Ona sama była bardzo skryta i na pytania odpowiadała zagadkami. Byłam ciekawa, co głęboko w sobie skrywa ta dziewczyna, której na każdy smutek pomagały lody.

Kolejnym plusem tej historii jest to, że Rebecca Donovan bieżące wydarzenia przeplata retrospekcjami z przeszłości. Pomaga to zrozumieć wszystko, co się dzieje, ale też decyzje bohaterów. Dzięki temu, niestety, domyśliłam się, co skrywa Nyelle. Nie przeszkodziło mi to jednak mocno wczuć się w jej postać. To ona była jasną gwiazdką tej książki. To na niej skupił się mój wzrok. Z całej siły chciałam, by naprawdę była szczęśliwa.

Gwiazdy mogą ukoić twój ból, jeśli tylko im pozwolisz. A kiedy wzejdzie słońce, po nagromadzonych smutkach nie będzie śladu.

Ta książka jest o zmianach i wyborach, jakie czasami musimy podejmować w życiu. Jest o dorastaniu; problemach, które czasami opakowane są w ładny, błyszczący papier; o presji, którą na swoje dzieci narzucają rodzice. Co jeśli... każe nam zastanowić się nad tym, czy naprawdę jesteśmy szczęśliwymi ludźmi. Pokazuje nam też, że zawsze możemy zacząć od nowa, dostać od losu drugą szansę. Nie spodziewałam się prawdziwego przesłania, gdy chwytałam za tę pozycję. Okazało się, że autorka poruszyła naprawdę poważne kwestie, które zwykle są po prostu ignorowane. Mało kto pisze o presji społeczeństwa, własnych rodziców. Mało kto pisze o problemach z byciem sobą, o zagubieniu własnej tożsamości. Rebecca Donovan zaskoczyła mnie i sprawiła, że wróciła mi nadzieja na naprawdę dobre książki dla młodzieży.

Podczas lektury na czytelnika mocno działają uczucia. Z łatwością wpada się w wir nieokreślonych emocji, które szaleją wewnątrz i nie pozwalają oderwać się od czytania choćby na moment. Radość, żal, smutek, niedowierzanie, nadzieja. Wszystko to przeplata się między sobą i nie wiadomo, co w danym momencie będzie najsilniejsze. Były momenty, gdy śmiałam się razem z Nyelle do rozpuku. Były takie, gdzie płakałam razem z nią. Realizm, który jest wyczuwalny na stronach tej powieści powala na kolana i zapiera dech w piersiach.

Niebo pełne możliwości i bólu. Przecież to sprzeczność. Chyba, że możliwości zawsze niosą ze sobą cierpienie...

Jedyne, czego żałuję po lekturze Co jeśli... to fakt, że nie chwyciłam za drugą serię autorki w momencie, gdy było to możliwe. Rebecca Donovan otworzyła mi oczy na wiele spraw. Inaczej teraz patrzę na świat. Cieszę się, że zrozumiałam Nyelle i poznałam ją lepiej. Mogę tylko domyślać się intensywności jej uczuć, jednak czuję teraz tą samą samotność i rozpacz co ona. Zwykle zamykając książkę odcinam cienką niteczkę emocji. Tym razem jednak mi się nie udało i wszystko, co dręczyło tę dziewczynę jest tu dalej ze mną.

Ogólna ocena: 09/10 (wybitna)

Za możliwość przeczytania bardzo dziękuję wydawnictwu Feeria!