NIE JESTEM RECENZENTKĄ

Natknęłam się dzisiaj na felieton jednego z lepszych polskich pisarzy, Jakuba Ćwieka. Dał mi sporo do myślenia na temat tego, kim właściwie w tym całym internecie jestem, jaka jest moja rola i czy nazywanie tego, co wychodzi spod moich paluszków recenzją jest w ogóle poprawne. Kim jest recenzent? Według SJP jest to autor recenzji. Cóż, logiczne w gruncie rzeczy. Zdefiniowanie recenzji przez SJP oznajmia nam, że recenzja jest to fachowe, krytyczne omówienie i ocena np. dzieła literackiego, spektaklu teatralnego, filmu. Pojawia się tutaj już to słowo klucz, które jawnie przekreśla moją rolę w internecie. Zaczynając prowadzić Papierowe Miasta z góry sobie założyłam będę recenzentem i koniec. Teraz, po latach pisania, jestem pełna wątpliwości. Wiem jednak jedno. Na pewno nie jestem recenzentką. 

Mimo tego, że dostaję książki do recenzji moje opinie o książkach nie są w żaden sposób profesjonalne. W dzisiejszych czasach ilość współprac wcale nie przekłada się na jakość danego bloggera, co - niestety - czasami widać w Internecie aż za dobrze. Wciąż czekam, aż większość tych osób zacznie cenić siebie i swój wolny czas. Nie mogę ich krytykować, gdyż te kilka lat temu, gdy Papierowe Miasta dopiero raczkowały, byłam taka sama. Pokazuje to jednak, że wydawcy nie zawsze patrzą na to, czy dana osoba naprawdę się nadaje do promowania ich pozycji, tylko wysyłają swoje nowości jak leci. W momencie, gdy nawiązałam pierwszą współpracę, byłam zaskoczona. Gdybym była osobą, która wybiera bloggerów, kazałabym sobie popracować jeszcze nad długością postów, językiem i - przede wszystkim - zastanowić się nad tym, co chcę przekazać. Skoro żaden wydawca mi tego nie zarzucił musiałam dojść do tego sama i dlatego teraz nie oceniam wartości bloga po ilości książek otrzymywanych do recenzji. Kiedyś trzeba dorosnąć i dojść do tych wniosków co ja: czasami nie warto poświęcać czasu tylko po to, by na półce postawić kolejną książkę, kiedy piętrzy się na niej nieprzeczytany stos i te pozycje, które całkiem niedawno były tak popularne, a teraz ich miejsce zajęły inne, więc trzeba i je zdobyć jak najniższym kosztem. Marketing.

Kiedy człowiek, który zamieszcza swoje opinie w Internecie, staje się profesjonalnym recenzentem? Czy kiedy już skończę literaturoznawstwo będę mogła na nagłówku dodać sobie napis PROFESJONALISTKA? A może stanie się to dopiero, gdy zatrudni mnie jakaś gazeta, by pisać wyłącznie do nich? Ta druga opcja wydaje się wręcz nierealna, biorąc pod uwagę, że utrzymanie się z pisania recenzji w tych czasach musi być bardzo ciężkie, skoro na rynku czeka setka osób, gotowa za opublikowanie swojego tekstu w magazynie napisać go za darmo. Rozumiem chęć wybicia, ale jeść za coś trzeba. Co mi z mojego czteroletniego doświadczenia, skoro przestało się ono w ogóle liczyć? 

Po przeczytaniu felietonu Ćwieka wcale nie poczułam się urażona ani zniechęcona do pisania. Wręcz przeciwnie. Biorąc do siebie większość tego, co napisał - nie wszystko, gdyż samej udało mi się dojść do niektórych wniosków - wiem już, że muszę zmienić trochę sposób wyrażania przeze mnie mojej opinii na temat jakiejś książki. Najwyższy czas uderzyć się w pierś i przyznam samej przed sobą, że nie jestem recenzentką, droga przede mną daleka, jednak przyznanie się do problemu to już połowa sukcesu. Jestem jednym z wielu bloggerów, którzy wyrażają swoje zdanie na swojej stronie i nie wnoszą do Internetu nic odkrywczego. Miło jest być z nowościami na bieżąco, jednak do wszystkiego trzeba dojść ciężką pracą i stale się rozwijać. Nie należy osiadać na laurach i trzeba mieć jasno określone granice w tym całym blogowaniu i pisaniu. Chociaż mój wpis nic nowego do tematu nie wniósł, to czasem dobrze poddać swoje postępowanie autorefleksji i obiecać samemu sobie poprawę. Trzeba podziękować Jakubowi Ćwiekowi. Dzięki Ci, że czuwasz i dałeś do myślenia.