Nana

Nie jestem zbyt wielką fanką anime czy mang, jednak raz na jakiś czas lubię zatracić się w tych japońskich produkcjach. Mam jednak taką pewną cechę charakteru, której nie potrafię nazwać, a przez którą nie zaczynam nic nowego z tych dwóch kategorii, a oglądam i czytam w kółko to samo. Gdyby ktoś zapytałby mnie o ulubione anime mogłabym wymienić Króla szamanów, Bleacha albo Clannad. Jeśli jednak miałabym wybrać tylko jedną historię odpowiedziałabym bez wahania. Nana. Mimo, że łamie mi serce za każdym razem, często do niej wracam i za każdym razem cierpię równo mocno.

Życiem rządzi przypadek, co wiadomo nie od dzisiaj. Komatsu Nana z radością porzuciła swoje dotychczasowe życie w małej mieścinie i wyjeżdża do Tokio, do swojego chłopaka. Ma zamiar znaleźć tam mieszkanie i pracę. Z powodu niesprzyjających warunków atmosferycznych pociąg zmierzający do stolicy co chwilę się zatrzymuje. Nana - dostrzegając wolne miejsce - postanawia tam usiąść, co sprawia, że wszystko się zmienia. 

Osaki Nana zmierza do Tokio by spełnić swoje marzenia i udowodnić wszystkim, że jest w stanie śpiewać i zyskać popularność. Kiedy przysiada się do niej urocza dziewczyna początkowo nie reaguje - nie jest zbyt towarzyską osobą. W pewnym jednak momencie - dowiadując się, że mają tak samo na imię - zaczyna interesować się drugą Naną. Chociaż są swoim całkowitym przeciwieństwem nawiązuje się między nimi nić porozumienia. 

W Tokio Osaki Nana odchodzi bez słowa. Nie jest to jednak ich ostatnie spotkanie.

Ai Yazawa, autorka całej historii, tworzy postaci tak realne, pełne życia, że nie da się ich nie kochać. Nana przepełniona jest bólem i trudno jest tego nie wyczuć. Z góry wiadomo, że to wszystko nie ma szczęśliwego zakończenia, jednak nadzieja pozostaje. Podczas oglądania anime nie raz płynęły łzy, pojawiała się złość i brak opanowania. Jeśli do tej pory anime i mangi kojarzyły się Wam wyłącznie z głupiutkimi romansami albo samą akcją koniecznie musicie zobaczyć, że sporo Was ominęło. Nana to sama prawda. Tu nie ma ludzi idealnych, postaci popełniają błędy, cierpią, nie wszystkim pisane jest szczęśliwe zakończenie. Miłość nie zawsze może zwyciężyć.

Fabularnie skupiamy się na wydarzeniach w Tokio, raz na jakiś czas przeskakując do przodu. Te wstawki bolą, gdyż zbyt dużo zdradzają, a serce ściska się z bólu a w głowie ciągle pojawia się pytanie dlaczego? Ai Yazawa znana jest z tworzenia historii realnych, które trafiają bezpośrednio do uczuć czytelnika. Do tego ma bardzo charakterystyczną kreskę, więc wymagania wizualne są równie dobre. Dodajcie do tego jeszcze poczucie humoru i macie idealne anime, które można oglądać raz za razem z nadzieją, że za którymś razem wszystko to potoczy się inaczej. Sporo tutaj dzieje się w głowie bohaterów i kręci się wokół relacji międzyludzkich. Tłem są rozgrywki w show-biznesie i walka o uwagę publiczności, pranie brudów i fakt, jak ciężko jest spełnić swoje marzenia.

Komatsu Nana - Hachi - jest postacią bardzo naiwną, kochliwą i strachliwą. Nie da się jednak nie kochać jej optymizmu i zapału. Druga Nana jest zamknięta w sobie, silna, ale równocześnie głęboko zraniona. Dookoła nich krążą inne cudowne postaci, na których też się skupiamy. Opanowany Yasu, młody Shin, zagubiony Nobu, spokojny Takumi, obojętny Ren. Ich wszystkich łączy jedno: cierpią. Nie są przystosowani do życia, które rzuca im kłody pod nogi. 

Upływ czasu wymazał przeszłość i uzdrowił rany w ludzkich sercach. Ale… są rany, które nigdy nie zagoją się. Ten pokój jest dokładnie taki sam jak kiedyś. Czas zatrzymał się.

To, że łatwo Nanę pokochać jest pewne. To uczucie też jednak ma swój kruczek. Historia tych dwóch dziewczyn nie jest skończona i nie wiadomo, czy kiedykolwiek to nadejdzie. Ai Yazawa od lat jest w szpitalu, a - z tego co wiadomo - choroba postępuje. Anime zostało zakończone na razie na pierwszym sezonie. Drugi powstać miał po zakończeniu mangi, jednak wszystko stoi od tak długiej ilości czasu, że można stracić nadzieję, że kiedykolwiek dowiemy się reszty. W internecie dostępne są skanlacje mangi, gdyż nie jest ona przetłumaczona na język polski. Dzięki temu można poznać kontynuację tego, co dzieje się w ekranizacji, acz to również się urywa i pozostawia po sobie cierpienie.

Nie jestem w stanie napisać nic więcej. Musicie jednak uwierzyć mi na słowo: warto oddać Nanie swoje serce.