[110] Apokalipsa Z: Gniew sprawiedliwych - Manel Loureiro

Tytuł: Gniew sprawiedliwych 

Tytuł oryginału: La ira de los justos

Autor: Manel Loureiro

Tłumaczenie: Stanisław Bończyk 

Seria: Apokalipsa Z

Tom: 3

Data wydania: 15 styczeń 2014

Liczba stron: 496

Wydawnictwo: Muza

Cena na okładce: 39,99

Macie zabić ich wszystkich! Wszystkich! Choćbyście mieli mordować ich w brzuchach matek!

Ilia Erenburg

Lucia, Prit i nasz adwokat znajdują się na otwartych wodach. Płyną w jakieś miejsce, gdzie będzie bezpiecznie. Niestety - natrafiają na niesamowicie mocny i niebezpieczny huragan. Ich jedynym ratunkiem jest ogromny statek, który płynie prosto na nich. W końcu udaje im się dostać na pokład. Jednak nie wszystko tam jest tak pięknie. Statek należy do Armii Chrystusa. Maniaków religijnych pod dowództwem wielebnego Green'a. 

Gdyby to wszystko działo się przed apokalipsą, superkomórka burzowa przemieszczająca się ku wybrzeżom Afryki natychmiast zostałaby poddana wnikliwemu nadzorowi. Ktoś w Ośrodku Wykrywania Huraganów sięgnąłby po sporządzaną na początku roku alfabetyczną listę i na jej podstawie ochrzcił rodzący się huragan. Edna - na to imię padłby wybór. Swoją drogą, brzmi całkiem nieźle. 

Itaka, statek, którym płyną, zmierza wprost do Afryki po zapasy ropy naftowej. Nikt nie przejmuje się hordami Nieumarłych, którzy pałętają się po tym terenie. Mają w końcu helotów - ludzi, których kolor skóry nie jest biały. Wydają się być odporni na wirusa. Gdy bohaterowie dotrą do Gulfport okazuje się, że rządzą nim prawie hitlerowskie zasady. Wszyscy, którzy nie są biali nie są traktowani jak ludzie. Nie odpowiada do Lucii, która ciągle się buntuje, co może narobić jej kłopotów.

- AC to naturalnie skrót od Army of Christ. Mówimy tak na siebie w gronie znajomych i współpracowników, sam pran rozumie. - wyjaśnił oficer o rudych włosach siedzący na końcu stołu.

Army of Christ - Armia Chrystusa, ja pierdzielę... Coraz lepiej! 

Od samego początku towarzyszyłam głównemu bohaterowi i Lukullusowi w ich trudnej podróży. Niesamowicie byłam ciekawa, jak to się wszystko zakończy. Fantastyka postapokaliptyczna ma to do siebie, że nigdy nic nie wiadomo. Zwroty akcji i ta ogromna niepewność to coś, co nam towarzyszy, przy czytaniu. W komentarzach pod poprzednimi częściami pisaliście, że to nie dla was, bo zombie. Według mnie tutaj wcale o te stworki nie chodzi. Nie wiem, czy to zabieg celowy, czy autorowi wyszło przez przypadek, jednak jest to krytyka ludzkiej natury. Człowiek mimo katastrofy, końca świata, dalej jest chciwy i zachłannie patrzy na to, co go otacza. Nie dba o drugiego człowieka i myśli tylko o sobie. Doskonale widać to w każdej części owej serii. 

Najciekawsze dopiero się zaczyna. Wirus, który opanował świat zaczyna się sam wyniszczać. Przez całą książkę marzyłam, by w końcu wyjaśniło się to stwierdzenie, rzucone gdzieś tam, na początku.

- Nieumarli wymierają, pułkowniku. - odparł minister uśmiechając się. - Niedługo wymrą wszyscy. 

Postać wielebnego Green'a jest przykładem egoizmu człowieka i jego ślepej wiary. Czytałam już o podobnym człowieku w jakiejś innej książce. Była to bodajże seria The walking dead, ale ręki nie dam sobie uciąć. Uwielbiam ten gatunek a seria Manela Loureiro jest jedną z moich ulubionych. Uwielbiam każdą postać, którą stworzył. Każda ma w sobie to coś. Na dodatek najbardziej kocham Lukullusa. Dziękuję po stokroć autorowi, że ten słodki kotek powstał. Zastanawiałam się nawet, czy nie dodać na Lubimy Czytać półki ulubione zwierzęta. 

Najbardziej podoba mi się to, że język idealnie odwzorowuje całą sytuację. Nie ma tutaj cenzury wypowiedzi a bohaterowie nie wstrzymują się przed wulgaryzmami. To dodaje realności wszystkim tym sytuacjom. Trudno wyobrazić sobie, że atakuje ich wielka fala a Prit krzyczy: KURCZACZKI BY TO ZJADŁY! Nieprawdopodobne, prawda? 

Najbardziej przejmowałam się losami Lukullusa. Ten rudy kot zdecydowanie trafił mi prosto w serce. Według mnie wszyscy inni mogliby zginąć - byle tylko on przeżył. No i ktoś, kto będzie go karmił, oczywiście.

Rzadko się zdarza, że z przyjemnością chwytam za następne części jakiejś serii. Zwykle druga jest tak marna, że nie mam ochoty na następną. Trzeba przyznać, że z każdą częścią Apokalipsa Z podobała mi się coraz bardziej. Manel Loureiro rozkręca się coraz bardziej i z niecierpliwością będę czekać na jego nową książkę - Ostatni pasażer. 

Ogólna ocena: 10/10

Za książkę dziękuję wydawnictwu Muza!