[444] POWIAŁO CHŁODEM: Przewieszenie - Remigiusz Mróz

Tytuł: Przewieszenie

Tytuł oryginału: Przewieszenie

Autor: Remigiusz Mróz

Tłumaczenie: -

Seria: Trylogia z Komisarzem Forstem

Tom: 2

Data wydania: 13 stycznia 2016

Liczba stron: 464

Wydawnictwo:  Filia

Cena na okładce: 36,90

Po tym jak mocno przeżyłam Ekspozycję wiedziałam, że Przewieszenie to będzie coś niesamowitego. Bałam się tego, co tam zostanę. Cholera jasna! Przecież to Mróz! Nic nie może być dobrze. Nie wiem, co Forst zrobił autorowi, ale ten chyba nie darzy go zbytnią sympatią. Wnioskuję to po wszystkim, co ten człowiek przeżył i zapewne jeszcze przeżyje.

Po tym, jak Wiktor razem z Olgą złapali zabójców wszyscy myśleli, że nadejdzie upragniony spokój. Zabójstwo Szrebskiej jednak pokrzyżowało Komisarzowi wszystkie plany na życie i zabiło w nim nadzieję. Wie już, że nie ujął wszystkich sprawców i postawił sobie za cel złapać bestię. W górach jednak masowo zaczynają ginąć turyści. Pozornie wygląda to na zwykły upadek, jednak Forst szybko łączy dwie sprawy i rusza w pościg. Rozpoczęło się polowanie. 

Tym razem towarzyszymy nie tylko Wiktorowi, ale również samemu zabójcy oraz Dominice Wadryś-Hansen, pani prokurator, której przekazano sprawę wszystkich morderstw. Są to nowe postacie, więc osobiście poświęciłam im wiele uwagi. Iwo Eliasz to bohater bardzo enigmatyczny i przerażający. Nie ma żadnych wątpliwości co do tego, że jest psychopatom i to nieuleczalnym. Towarzyszenie mu nie było zbyt przyjemnym doświadczeniem i obawiam się, że po raz kolejny nadejdą koszmary. Jak tak dalej pójdzie to przez Remigiusza Mroza nabawię się bezsenności. 

Życie Dominiki Wadryś-Hansen mnie zaintrygowało. Autor nie bez powodu wprowadza ją w całą akcję i wydaje mi się, że trzeci tom będzie po prostu... mroził krew w żyłach. Zakończenie Przewieszenia sprawiło, że przez kilka dobrych minut siedziałam wpatrzona w ostatnią stronę, a w mojej głowie w kółko brzmiało tylko jedno słowo: jak? Teraz dołączyło do niego jeszcze: dlaczego?

- Daj sobie spokój. To poważna sprawa.

- Dlatego trzeba podejść do niej niepoważnie. Inaczej można zwariować.

Nie wiem. jak Remigiusz Mróz ma zamiar wybrnąć z tego bigosu, w który jego bohaterowie wpadli po uszy, jednak z niecierpliwością czekam na rozwiązanie. Mam całkowitą pustkę w głowie i nie wymyśliłam ani jednego możliwego scenariusza. Nie jestem przyzwyczajona do tego, że zawodzi mnie fantazja. Wyobraźnia poradziła sobie doskonale z odzwierciedleniem wszystkich okropności, którymi na lewo i prawo szasta autor, więc przynajmniej jedną część mojej kreatywności mam sprawną. Teraz, gdy zamykam oczy, widzę Wiktora Forsta w czerwonej koszuli w czarną kratę i po raz kolejny mam ochotę wyciągnąć go z kart tej powieści i ukryć w swojej szafie, gdzie wśród tych wszystkich ciuchów nikt go nie znajdzie. Za bardzo polubiłam tego cynicznego bohatera, by teraz pozwolić mu tak cierpieć.

W Przewieszeniu - podobnie jak w każdej innej książce podpisanej imieniem i nazwiskiem Remigiusza Mroza - pojawiają się sceny, które po prostu bawią. Lubię tą szczyptę humoru, którą autor upycha pomiędzy brutalnymi scenami. Dodaje ona takiej lekkości i sprawia, że wszystko czyta się bardzo szybko. Najbardziej jednak lubię odkrywać postaci z innych dzieł Mroza. Tym razem dopatrzyłam się Kormaka, którego bardzo lubię. Mam więc nadzieję, że pojawi się także w kontynuacji. Takie niespodzianki są bardzo przyjemne. Jeśli jednak chodzi o bardzo - naprawdę bardzo - nieprzewidywalne zakończenia, to ja chyba już podziękuję. Wystarczy.

- Dorwę tego skurwysyna - powiedział.

- Panie inspektorze - poprawił go Osica.

- Dorwę tego skurwysyna, panie inspektorze.

Mam ochotę pochodzić teraz w kółko po pokoju tak długo, aż wydepczę w niej głęboką dziurę, jak w bajce. Kiedy myślę o tym, że zaraz powinnam położyć się spać pojawia się u mnie gęsia skórka. Nie pozbędę się myśli o tym wszystkim, co przeczytałam, jeszcze przez długi czas, więc o spokojnym śnie mogę tylko pomarzyć. Nie wiem, czy zakończenie Przewieszenia przeżyłam mocniej, niż to w Ekspozycji, ale na pewno ruszyło coś głęboko we mnie i to coś nie chce się uspokoić. Nabawiłam się na pewno manii prześladowczej i w góry na pewno nie pójdę jeszcze przez długo czas. Żegnaj, Tarnico. Nie wiem, kiedy odwiedzę cię ponownie. Zapewne nie w najbliższej przyszłości. Możesz podziękować Remigiuszowi Mrozowi.

Ogólna ocena: 09/10 (wybitna)

Spełnia wyzwanie: 7. Wydana w 2016 roku

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Filia!