Vestmanna // Ove Løgmansbø

Dobrze pamiętam ten dzień, kiedy telefony zaczęły mi się urywać i cała Polska żyła informacją, że Remigiusz Mróz to autor tak płodny, że musi wydawać pod dwoma nazwiskami, żeby ludzie nie mieli go dość. Jako wierna fanka - halo, czytałam Mroza zanim stało się to modne! - musiałam się zaopatrzyć w cały ten cykl. Szybko go zdobyłam, położyłam na półce - to był jeszcze ten miesiąc, kiedy Mróz się jeszcze na półce mieścił - i zerkałam tak raz na jakiś czas na rosnący stos książek do przeczytania. Maj był miesiącem, w którym pojawiła się kontynuacja trylogii serii o Wiktorze Forście, po którą pognałam do księgarni dzień po premierze i równo szybko ją przeczytałam. A Mróz to Mróz. Uzależnia. Jak cukier. Skończyłam Deniwelację, złapałam za Enklawę. Następnego dnia po Połów, a kolejnego po Prom. Ups?

Wyspy Owcze to archipelag wysp na Morzu Norweskim, pomiędzy Wielką Brytanią, Islandią a Norwegią. Są zależni od Danii i uparcie dążą do niepodległości. Spokojnie można uznać, że jest to jedno z najbezpieczniejszych miejsc na całym świecie. Od 1988 roku zdarzyło się tam tylko jedno morderstwo, a jedynce, co grozi mieszkańcom to wypadek samochodowy na skutek zderzenia się z owcą. Farerzy żyją spokojnie niczego się nie obawiając i traktując się jak jedna wielka rodzina. Pewnego dnia znika jednak nastolatka. Cała społeczność od razu organizuje poszukiwania, jednak nie udaje się nic ustalić. Sprawą zaczyna interesować się duńska policja, irytując miejscowych. Ostatnią osobą, która widziała dziewczynę w porcie jest Hallbjørn Olsen...

Hall jest mężczyzną jak każdy inny na Wyspach. Za dnia pracuje dorywczo gdzie się da, lubi sobie wypić i raz na jakiś czas wbić w bójkę. Po śmierci żony sam wychowuje nastoletnią córkę, która wcale go nie potrzebuje, udowadniając to swoją samodzielnością. Jak przez mgłę pamięta spotkanie z zaginioną dziewczyną, a długa luka w pamięci niesamowicie go niepokoi. Hallbjørn był kiedyś żołnierzem w duńskiej armii, przez co lokalna społeczność zerkała na niego z wyrzutem, i cały czas ma traumę po pewnych wydarzeniach. Wszystkie ślady wskazują, że nie mógł tego zrobić, a Katrine Ellegaard - policjantka przypisana do sprawy - postanawia poprosić go o pomoc. Ludzie z Vestmanny są zamkniętą społecznością, która nie ufa obcym.

Prawdziwe zbrodnie mają to do siebie, że nie są skomplikowane.*

Nigdy wcześniej nie słyszałam o Wyspach Owczych i jestem pewna, że większość z Was również. To miejsce idealnie nadaje się do tego, by kogoś zamordować, co wyczuł swoim pisarskim nosem Remigiusz Mróz. Przepraszam. Ove Løgmansbø. Zachowajmy pozory. Tak więc mężczyzna akcję książek wybrał doskonale. Zamknięta społeczność, która jest przerażona tym, że ktoś z nich jest zabójcą. Mimo to niechętnie dzieli się informacjami. Wszystko zostaje w rodzinie. Katrine nie ma łatwego zadania już z racji tego, że jest z Danii. Nikt nie potrafi tak trzymać sekretów jak Farer. Hallbjørn różni się od rodaków i chętnie pomaga policji. Od razu polubiłam tego bohatera i skojarzył mi się z osławionym już Wiktorem Forstem. Już samo to sprawiło, że zyskał moją sympatię. Nie dostał się jednak do grona moich ulubionych postaci męskich. A mało brakowało.

Sprawa kryminalna jest bardzo dobrze skonstruowana. Kiedy zbliżałam się do końca i coraz więcej wychodziło na jaw miałam ochotę walić głową w ścianę, że nie wyłapałam poszlak i podejrzewałam kogoś innego. Løgmansbø jednak nie pozwala nam być pewnym czegokolwiek. Jeśli kogoś nie zdziwi rozwiązanie zasługuje na miano Sherlocka Holmesa, serio. Gdybym miała jakiekolwiek wątpliwości co do tożsamości autora całkowicie bym je straciła. Dodatkowo wystarczy być po kilku książkach Remigiusza Mroza, by zyskać potwierdzenie. Nikt nie pisze tak jak on. 

Łatwo przywiązać się do bohaterów, więc z ogromną dawką cierpliwości od razu zabrałam się za Połów,  w którym jeszcze bardziej zagłębiamy się w społeczność Farerów. Chociaż początkowo cała sytuacja wydaje się być klarowna, to z kolejnymi stronami ciekawość wzrasta tak mocno, że nie można się oderwać od lektury. Hallbjørn jest bohaterem, któremu ciągle rzucane są kłody pod nogi i któremu pisane jest po prostu nieszczęście. Autor nie daje mu taryfy ulgowej, przez co Vestmanna jest strasznie realistycznym cyklem. Tutaj bycie w centrum akcji nie oznacza, że się jest nietykalnym, bezpiecznym w każdej sytuacji, a jedyne co grozi, to kilka siniaków. 

Niewiedza jest błogosławieństwem, a niepewność przekleństwem. Ta wyświechtana fraza nie mogła być prawdziwsza.*

Pojawia się tutaj sporo znanych już z pierwszej części bohaterów, którzy jednak nie są zbyt istotni. Specyficzne imiona sprawiają, że nie jestem w stanie przytoczyć choćby tego córki Halla. Polubiłam jednak tę dziewczynę i podziwiam za podeście do życia i ten nietypowy spokój, który zapewne wziął się z dorastania z takim ojcem. Dalej nie mogłam przekonać się do Katrine, która ciągle mnie irytowała. Kojarzyła mi się z taką małą białą foczką, o którą wszyscy dbają i na którą chuchają. Ze skruchą się przyznam, że się uśmiechnęłam, kiedy w końcu też ona dostała kopa od życia, nie tylko Hall. Panie autorze, dziękuję za równouprawnienie. 

Zakończenie tym razem jest bardzo frustrujące. Po raz kolejny Mróz udowodnił, że on nie pisze jakiś tam kryminałów, tylko coś więcej. Takie zakończenia spraw policyjnych zapewne zdarzają się częściej, niż ktokolwiek jest w stanie przyznać. Zatrzasnęłam Połów bardzo zirytowana i miałam ochotę krzyczeć. Tak nie można. A wiecie czego nie można bardziej? Kończyć książki tak, jak zrobiono to w przypadku Promu. Trzeci tom Vestmanny to jest coś. 

O ile dwa pierwsze były bardzo dobre, tak ten od samego początku pokazał, że będzie czymś rewelacyjnym. O ile jeszcze wcześniej ktoś mógł nie słyszeć o Wyspach Owczych, tak po porwaniu statku i konsekwencjach pewnej rządowej sprawy oczy wszystkich zwróciły się w ich kierunku. Przyznam, że bardzo intrygują mnie takie tajne rzeczy, o których wiedzą tylko ludzie na wysokich szczeblach władzy i takie tam. Z natury jestem bardzo ciekawska, więc doczytałam jeszcze trochę o tym i muszę powiedzieć, że to zdecydowanie jest dobry pomysł na kryminał. Ma potencjał, który został wykorzystany w całości.

Nie potrzeba było już ładunków wybuchowych, aby wysadzić wszystko w powietrze. Wystarczyło uprawdopodobnić ich istnienie. Wystarczył strach.**

Nie spodziewałam się, że to wszystko potoczy się w tym kierunku, a zaczynając Enklawę nawet przez myśl mi to nie przeszło. Złamało mi to trochę serce, jednak nie tak mocno jak Inwigilacja czy Ekspozycja. Nie pociekła nawet jedna łezka, jednak to być może z szoku. Bo nic nie wskazywało na to, że to jednak tak się skończy ten najgorszy okres na Wyspach Owczych. Jestem zadowolona z lektury tego cyklu - szczególnie, że pochłonęłam go na raz - jednak oczekiwałam czegoś... więcej. Ciężko mi stwierdzić czego, skoro dostałam wszystko. Pozornie. Warto zapoznać się z Vestmanną wyłącznie dla samego Promu, acz nie będę kłamać. To nie jest poziom Remigiusza Mroza. To jest poziom Ove Løgmansbø. Nie dajcie się zwieść tej wielkiej, brzydkiej, żółtej naklejce. 

Ogólna ocena cyklu: 07/10 (bardzo dobry)

*Połów // Ove Løgmansbø

**Prom // Ove Løogmansbø

619 // Enklawa // Ove Løgmansbø // Vestmanna // tom 1 // 16 marca 2016 // 400 stron // Wydawnictwo Dolnośląskie // 35,00 zł

619 // Połów // Ove Løgmansbø // Vestmanna // tom 2 // 26 października 2016 // 416 stron // Wydawnictwo Dolnośląskie // 35,00 zł

619 // Prom // Ove Løgmansbø // Vestmanna // tom 3 // 15 marca 2017 // 344 stron // Wydawnictwo Dolnośląskie // 35,00 zł

Za możliwość przeczytania dziękuję Grupie Wydawniczej Publicat!