[340] Wielki Marsz - Richard Bachman

Tytuł: Wielki Marsz

Tytuł oryginału: The Long Walk

Autor: Richard Bachman

Tłumaczenie: Paweł Korombel

Seria: -

Tom: -

Data wydania: 08 lipiec 2008

Liczba stron: 264

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Cena na okładce: 34,00

Chyba jeszcze nigdy nie dedykowałam nikomu recenzji, jednak zawsze musi być ten pierwszy raz. Ta opinia jest specjalna, bo dla specjalnego człowieka. Mnóstwo ludzi próbowało mnie przekonać, żebym szybko zabrała się za Kinga, bo przecież to pisarz nad pisarzami. Nikomu się nie udało. Dopóki nie poznałam Kamila i nie mogłam już wytrzymać. Skoro On tak wychwala Wielki Marsz, to musi coś w tym być! Zignorowałam stosy do recenzji i zabrałam się za pierwszą książkę Kinga w moim życiu.

Wielki Marsz jest organizowany w Stanach Zjednoczonych co roku. Stu chłopaków maszeruje, dopóki żywy nie zostanie tylko jeden. Nie mogą zejść poniżej wyznaczonego tempa. Mogą dostać trzy ostrzeżenia. Czwartego już nie ma. Jest tylko czerwona kartka. Śmierć. Idą po spełnienie swoich największych marzeń. Z taką motywacją zaczynają drogę. Później stawka wzrasta. Nagrodą jest własne życie. Nie ma tu miejsca na litość i czystą grę. 

Od dłuższego czasu miałam na oku tę książkę. Zaciekawiła mnie jej fabuła. Zastanawiałam się, jak można napisać całą książkę o podążaniu przed siebie. Brakowało mi tylko motywacji, by w końcu ją przeczytać. Gdy już przy niej siadłam potrzebowałam tylko kilku godzin. Ta pozycja jest bardzo cienka, więc nie zdziwiłam się, gdy nastąpił koniec. Byłam jednak w szoku. Prawdziwym szoku. 

Jacy ludzie zgadzają się na wymordowanie dziewięćdziesięciu dziewięciu chłopców, jeszcze dzieci? Czy obietnica spełnienia marzeń wystarczy, by postawić na szali własne życie? Całe wydarzenie odbieramy z perspektywy Raya. Chłopak ma dziewczynę, kochającą matkę. Sam nie wie, dlaczego się zgłosił. Sam nie wie, dlaczego został wybrany. Nikt go do tego nie zmuszał. On sam podjął taką decyzję.

Kartoflanka czy kawałek mięsa, rezydencja czy rudera, kiedy jesteś martwy, to jest po sprawie, kładą cię do lodówki jak Zucka albo Ewinga i jest po sprawie. Mówię tylko: zaraz, nie wszystko naraz. Gdyby ludzie trzymali się tego, że zaraz, nie wszystko naraz, byliby o niebo szczęśliwsi. 

Książka ta pokazuje, kim możemy się stać w obliczu zagrożenia. To, na co decyduje się człowiek, może zmienić jego całe życie. Bohaterowie tej książki mają różne charaktery. Do działania napędzają ich różne bodźce. Ray Garraty jest bohaterem, którego punkt widzenia śledzimy. Widzimy również jak zmienia się jego sposób myślenia, jego spojrzenie na świat. Kiedy poznaje przyjaciół widzimy jego zmagania samego ze sobą. Stephen King stworzył postać, która znajduje się w kiepskim położeniu, a jej psychika jest w coraz gorszym stanie z każdym krokiem. Zdecydowanie Ray skonstruowany jest w sposób bardzo przemyślany. Jakby King od samego początku wiedział, jaki on musi być.

Nauczyłam się już, że książki o podróży wcale nie muszą być nudne. Wiem, że panuje takie przekonanie, ale jest ono całkowicie błędne. Pokazała to Jojo Moyes w Razem będzie lepiej. Pokazał to King w Wielkim Marszu. Ten motyw występuje w literaturze od dawna i jeszcze nie znikł, co znaczy, że aż taki kiepski nie jest. Nie musicie się więc obawiać, że nic się nie będzie działo. Stawianie stopy za stopą lub pokonywanie kolejnych kilometrów autem też może być ciekawe.

Niby nic się nie zmieniło od wczoraj, zaszła tylko drobna różnica. W tej właśnie chwili jesteśmy zajęci umieraniem.

King stworzył jeszcze mnóstwo innych postaci. Niektóre opisane są tylko powierzchownie, na niektóre zwracamy większą uwagę. Moje spojrzenie przyciągnął McVries, którego wyobrażam sobie jako takiego mądrego chłopca, świadomego własnego losu. Ciekawszy jednak od niego jest Stebbins. Chudy, wytrwały, nieprzywiązujący wagi do towarzystwa, wolący samotność. To na niego autor zwraca nasze spojrzenie. Wręcz krzyczy: uważajcie, on jest ważny! Byłam ostrożna z sympatią do uczestników. Koniec końców 99% z nich umiera.

Muszę przyznać, że podczas czytania uznałam, że chęć wzięcia udziału w tym marszu to głupota. Może do końca nie byli przekonani o tym, że mogą umrzeć. Nieśmiertelność jest tym, co wyobraża sobie większość młodych ludzi. Przecież oni nie mogą zginąć, zniknąć na zawsze. Stąd właśnie biorą się głupie pomysły i tragiczne konsekwencje.

- Powód jest taki sam dla wszystkich - powiedział Stebbins łagodnie, prawie czule. Usta miał spieczone od słońca, poza tym jego twarz pozostała gładka, świeża. - Chcemy umrzeć, dlatego to robimy. Nie wiedziałeś tego, Garraty? Nie wiedziałeś?

Kiedy zaczynałam czytać zastanowiło mnie jedno: ta książka jest taka krótka dlatego, że nasz główny bohater i narrator umiera przed końcem, czy to inni kończą tak szybko. Ta wątpliwość towarzyszyła mi do samego końca, który trochę mnie zawiódł. Spodziewałam się czegoś naprawdę mocnego. Owszem, emocji było dużo, jednak zamknęłam Wielki Marsz z przekonaniem, że nie wiem do końca do się stało. Nie lubię zakończeń otwartych - to jedna wielka niewiadoma. Po trzech latach w klasie matematycznej szukanie iksów, jeśli gdzieś się pojawią, jest dla mnie koniecznością. Tutaj mam za mało danych i czuję się sfrustrowana. Każde wyjaśnienie, jakie przychodzi mi do głowy, mnie nie satysfakcjonuje.

Ogólnie moje pierwsze spotkanie z panem Kingiem uważam za udane. Dalej nie rozumiem jednak tego szału na jego książki. Pewnie spróbuje przeczytać jeszcze coś, co napisał, jednak nie teraz. Teraz muszę przejść swoją własną, osobistą, fazę obrażenia się za zakończenie otwarte. Kiedy czytam oczekuję końca. Kiedy autor postanawia pozwolić mi samej zdecydować, jak mają przebiegać losy bohatera dalej, czuje się skołowana - jak małe dziecko zostawione przez rodziców w galerii handlowej.

To prawie samobójstwo, tyle że normalne samobójstwo jest szybsze.

Cieszę się, że zaczęłam od Wielkiego Marszu. Długo już miałam tę książkę na oku. Teraz tylko pozostaje mi zdecydować, za którą książkę Kinga chwycić, kiedy już przestanę się na niego gniewać. A znając mnie to może trochę potrwać.

Ogólna ocena: 08/10 (rewelacyjna)