[357] Nie oddam dzieci! - Katarzyna Michalak

Tytuł: Nie oddam dzieci!

Tytuł oryginału: Nie oddam dzieci!

Autor: Katarzyna Michalak

Tłumaczenie: -

Seria: Z czarnym kotem

Tom: -

Data wydania: 22 kwietnia 2015

Liczba stron: 254

Wydawnictwo:  Literackie

Cena na okładce: 34,90

Z pewnością już wiecie, że ja książki pani Michalak biorę w ciemno. Zwykle są lekkie, przyjemne, pełne radości i śmiechu. Z tych, które czytałam, jedynie Bezdomna okazała się naprawdę głęboka i przerażająco smutna. Do momentu, w którym postanowiłam znowu przeczytać coś tej autorki i sięgnęłam po Nie oddam dzieci!.

Michał Sokołowski ma wszystko. Cudowną kochającą żonę, trójkę dzieci i czwarte w drodze, świetną pracę i szacunek ludzi. Mieszka w pięknym domu, w którym jednak spędza naprawdę mało czasu. Wszystko kosztuje, praca wzywa. Całe dnie spędza w szpitalu ratując życie innym. Jego rodzinę boli tak mała ilość czasu, którą poświęca im Michał.

Trzecie urodziny najmłodszego syna okazują się być najgorszym dniem w jego życiu. Kiedy Michał zapominając o przyjęciu i o Antosiu w przedszkolu dostaje telefon od żony jest zawstydzony. Niestety - nie ma możliwości wrócenia do domu przed północą. Marta, będąc w ósmym miesiącu ciąży, proponuje, że przywiezie na chwilkę synka do szpitala, by ojciec mógł złożyć mu życzenia. Wdzięczny Michał oczekuje ich i po krótkiej rozmowie wraca do pacjentów. Nie wie, że widzi ich żywych po raz ostatni. 

Wypadek samochodowy, pojazd prowadzony przez kierowcę pod wpływem narkotyków i alkoholu. To niszczy doszczętnie życie Michała, Mai i Zbynia. Mężczyzna całkiem się załamuje. Nie wie, jak poradzić sobie z dwójką starszych dzieci i synkiem, którego uratowano z martwego ciała jego żony. Zaczyna pić, zaniedbuje dom, a jutro staje się jego wymówką. A przecież obiecał żonie, że nigdy nie odda dzieci. Co wtedy, gdy odwrócą się wszyscy, a do drzwi zapuka opieka społeczna? 

To bez wątpienia najmocniejsza powieść autorki. Od samego początku jesteśmy świadomi tego, co zaraz się wydarzy. Nie mamy jednak wpływu na ciągle płynący czas i możemy tylko ślepo patrzeć, jak małe ciałko Antosia zmienia się w krwawą miazgę na pniu przydrożnego drzewa...

Możesz sobie pragnąć do bólu, Michale Sokołowski. Bo boli, znów boli, no nie? A przestało choć na chwilę?

Przyznaję się - płakałam przez 60% tej książki. Już na samym początku, gdy zorientowałam się, o czym będzie ta książka, miałam łzy w oczach. Później już nieprzerwanie płynęły mi po policzkach. Bo tym razem autorka się z nami nie bawi. Wszystko powiedziane jest prostu z mostu, opisane z przerażającymi szczegółami i bez żadnych pocieszaczy. Zastanawiam się, czy autorka płakała w momencie, gdy pisała Nie oddam dzieci!. Ja nie byłabym w stanie tak brutalnie potraktować trzylatka - nawet jeśli jest on tylko postacią fikcyjną. 

Można powiedzieć, że fabuła tej książki nie jest oryginalna. Bo to pierwszy raz mężczyzna zostaje sam z dziećmi? Nie wie, jak ma sobie poradzić? Opieka nad noworodkiem, którego wcale nie kocha, przytłacza go? Zachowanie Michała mnie nie zdziwiło. Przytłoczyło go poczucie winy. Może gdyby wtedy zawrócił, przytulił żonę, uratowałoby jej to życie? Mnóstwo osób mogło powstrzymać to, co się stało. Przydrożny policjant, któremu się nie chciało zatrzymać się sportowego samochodu, który przekroczył prędkość, przyjaciel Michała, który zastawił jego duży, bezpieczny samochód, przez co jego żona do domu wracała małym autkiem. 

Michał zawsze wydawał się silny i niezłomny. Okazało się, że jego siłą była Marta, złamało go zaś poczucie winy.

Ta książka jest cienka. Przeczytanie jej zajęło mi chwilkę. Niecałe dwie godzinki, nie więcej. Nie mogłam się od niej oderwać. Czułam się jak masochistka. Każda kolejna strona wbijała mi nóż w serce. Zachowanie dzielnej małej Mai, która za wszelką cenę starała się ratować rodzinę; Kuby, przyjaciela, który skoczyłby za Michałem w ogień; Zbynio, który czekał na powrót mamy. Katarzyna Michalak tym razem mnie zaskoczyła. Nie sądziłam, że kiedykolwiek napisze ona powieść tak poruszającą, a równocześnie prawdziwą. 

Znajdą się pewnie ludzie, którzy ową książkę skrytykują. Moja zasada życiowa - czytaj i daj czytać innym - ich nie obchodzi. Zawsze znajdzie się coś, co będzie im przeszkadzało w danej książce, a będą ją czytać tylko po to, by napisać jakąś ciętą recenzję - bo po co czytać to, co się lubi i podoba, skoro można inaczej? Potraktujcie to jako zapowiedź wpisu, który pojawi się niedługo. Mam już dość tego, że wchodzę w recenzje naprawdę świetnej książki i widzę kiepskie opinie, gdyż owi recenzenci tego gatunku nawet nie czytają. Lubisz książki obyczajowe, które wyciskają łzy z oczu? Nie oddam dzieci! jest dla Ciebie. Nie lubisz? Po prostu ją zignoruj. 

Ostatnio ciągle wychodzą nowe pozycje pani Michalak. Raz na jakiś czas na pewno za jakąś chwycę, gdyż naprawdę lubię to, jak ona pisze. Nie oddam dzieci! jest bardzo mocną książką. Trudno się chociaż raz uśmiechnąć podczas lektury. Mimo to przekaz, który jest tam zawarty doskonale do mnie trafił. Trzeba tylko umieć go odnaleźć w korowodzie nieszczęść. 

Ogólna ocena: 07/10 (bardzo dobra)

Za egzemplarz bardzo dziękuję wydawnictwu Literackie!