WIERSZE WYBRANE przez Papierowe Miasta #1

Czytając komentarze pod recenzją książeczki Tuwim Café wpadłam na pewien pomysł. Tak, kolejna seria na Papierowych Miastach. Tym razem co niedzielę będę przedstawiać Wam jeden z moich ulubionych wierszy. Mam nadzieję, że dzięki temu poznacie poetów, których jeszcze nie znacie i wyrazicie swoją opinię o tym, co akurat wybrałam. Chciałabym też byście również coś polecali. W ten sposób możemy wspólnie odkryć coś nowego - coś, z czym wcześniej nie mieliśmy styczności. 

Dzisiaj zacznę od jednego z moich ulubieńców. Mam tu na myśli Krzysztofa Kamila Baczyńskiego. Możecie być pewni, że on się tutaj będzie często pojawiał. Jest moją miłością - wieczną i prawdziwą. Jeśli jeszcze nie znacie, to przedstawiam Wam Pokolenie - jeden z najlepszych, moim zdaniem, wierszy tego poety.

Krzysztof Kamil Baczyński - Pokolenie

Wiatr drzewa spienia. Ziemia dojrzała.

Kłosy brzuch ciężki w górę unoszą

i tylko chmury - palcom czy włosom

podobne - suną drapieżnie w mrok.

Ziemia owoców pełna po brzegi

kipi sytością jak wielka misa.

Tylko ze świerków na polu zwisa

głowa obcięta strasząc jak krzyk.

Kwiaty to krople miodu - tryskają

ściśnięte ziemią, co tak nabrzmiała,

pod tym jak korzeń skręcone ciała,

żywcem wtłoczone pod ciemny strop.

Ogromne nieba suną z warkotem.

Ludzie w snach ciężkich jak w klatkach krzyczą.

Usta ściśnięte mamy, twarz wilczą,

czuwając w dzień, słuchając w noc.

Pod ziemią drążą strumyki - słychać - 

krew tak nabiera w żyłach milczenia,

ciągną korzenie krew, z liści pada

rosa czerwona. I przestrzeń wzdycha.

Nas nauczono. Nie ma litości.

Po nocach śni się brat, który zginął,

któremu oczy żywcem wykuto,

któremu kości kijem złamano;

i drąży ciężko bolesne dłuto,

nadyma oczy jak bąble — krew.

Nas nauczono. Nie ma sumienia.

W jamach żyjemy strachem zaryci,

w grozie drążymy mroczne miłości,

własne posągi — źli troglodyci.

Nas nauczono. Nie ma miłości.

Jakże nam jeszcze uciekać w mrok

przed żaglem nozdrzy węszących nas,

przed siecią wzdętą kijów i rąk,

kiedy nie wrócą matki ni dzieci

w pustego serca rozpruty strąk.

Nas nauczono. Trzeba zapomnieć,

żeby nie umrzeć rojąc to wszystko.

Wstajemy nocą. Ciemno jest, ślisko.

Szukamy serca — bierzemy w rękę,

nasłuchujemy: wygaśnie męka,

ale zostanie kamień — tak — głaz.

I tak staniemy na wozach, czołgach,

na samolotach, na rumowisku,

gdzie po nas wąż się ciszy przeczołga,

gdzie zimny potop omyje nas,

nie wiedząc: stoi czy płynie czas.

Jak obce miasta z głębin kopane,

popielejące ludzkie pokłady

na wznak leżące, stojące wzwyż,

nie wiedząc, czy my karty Iliady

rzeźbione ogniem w błyszczącym złocie,

czy nam postawią, z litości chociaż,

nad grobem krzyż.