czerwca 29, 2017

1461 dni

1461 dni

czerwca 29, 2017

1461 dni

Obudziłam się dzisiaj rano bez żadnych specjalnych planów. Jak codziennie pierwsze, co zrobiłam, to sprawdzenie instagrama, snapchata i fejsbuka. I właśnie ten ostatni zarzucił mi wspomnieniem: cztery lata temu powstały Papierowe Miasta! Trzeba przyznać, że zapomniałam. Ten blog to moje male miejsce w internecie i chociaż bywało, że zastanawiałam się nad skończeniem tej - pożal się Boże! - kariery pisarskiej to nie wyobrażam sobie tego. Teraz minęło już tych kilka lat i jestem pewna, że Papierowe Miasta będą istniały jeszcze bardzo długo. Przyznam, że kusiło mnie rozbudowanie trochę tematyki, jednak nie wiem, czy odchodzenie czasami od książkowości to dobry pomysł. Tak czy inaczej dzisiaj - z okazji czterech lat istnienia Papierowych Miast - mam dla Was spis książek mojego życia!

Zapewne w ogóle nie zdziwi Was moja miłość do Arthura Conana Doyle'a i Sherlocka Holmesa. Odkąd przeczytałam wszystkie opowiadania i pooglądałam serial z Benedictem Cumberbatchem i am sherlocked w stu procentach. Zbieram nawet pojedyncze części w różnych wydaniach i językach i różne przedmioty z Sherlockiem związane. W maju ubiegłego roku pokazywałam Wam nawet niektóre [tutaj], co przypomina mi, że najwyższy czas na mały update. Może tym razem skupimy się całkowicie na zbiorze moich sherlockowych książek, ignorując ogromną liczbę pierdółek, które posiadam? → Sherlock Holmes: tom 1, tom 2, tom 3

Kolejną książką mojego życia jest Lolita. Nie uświadczycie na moim blogu recenzji tej pozycji. Zwyczajnie nie jestem w stanie jej napisać. Doskonale pamiętam dzień, kiedy dostałam tę książkę w prezencie. Od razu zaczęłam ją czytać i zakochałam się. Minęło już trochę czasu, a ja nie potrafię zebrać się do innych książek Nabokova. Zwyczajnie się boję, że się zawiodę, takie po Lolicie mam wysokie oczekiwania. Zdaję sobie sprawę z tego, że ta książka wzbudzała i wzbudza spore kontrowersje, jednak moje podejście do tej historii jest bardzo specyficzne i postać Dolores irytowała mnie swoim zachowaniem, a tym pokrzywdzonym w tym związku jest Humbert. Jeśli nie macie ochoty czytać Lolity zdecydowanie polecam Wam też film z 1997 roku. Wielbię. 

Ojciec chrzestny, Mario Puzo, to pozycja, którą czytałam przeszło rok temu, a do tej pory wspominam mając ciarki na całym ciele. Nie jestem w stanie wypunktować, co - oprócz Dona Corleone - pokochałam tak mocno, jednak kupiłam sobie nawet figurkę Funko, która przedstawia Vita. W moich planach na te wakacje jest przeczytanie Sycylijczyka, jednak gdzieś tam pod skórą czuję, że to już nie będzie to samo. Mam nadzieję, że może znajdę też czas na odświeżenie sobie Ojca bo to coś tak niesamowitego, że w moich głęboko ukrytych pragnieniach jest być kimś ważnym w mafii i bycie córką chrzestną, bo na matkę jestem jeszcze za młoda. 

czerwca 26, 2017

To Be Read: holiday edition

To Be Read: holiday edition

czerwca 26, 2017

To Be Read: holiday edition

W całym internecie pojawiło się mnóstwo wakacyjnych planów ludzi czytających. Postanowiłam nie być gorsza i wybrałam ze swojej biblioteczki dość sporą ilość książek, które chciałabym w te kilka miesięcy przeczytać. Sezon wydawniczy dobiegł końca, egzemplarzy recenzenckich będzie tyle, co kot napłakał, więc to idealna pora na nadrabianie tego, co zalega na półkach i buszowanie w bibliotece. Zrobiłam sobie małą listę i zaraz biegnę do mojej ulubionej wypożyczalni po to, czego się jeszcze nie dorobiłam. Początkowo planowałam wybrać maksymalnie dziesięć pozycji, jednak wyszło jak zawsze. Przyznam, że lubię te wakacyjne wakacje od pracy recenzenta i bieganie po bibliotece. Kto by tam zwracał uwagę na nowości, skoro tyle cudownych perełek jeszcze nie przeczytanych?!

  • Conan Barbarzyńca // Robert E. Howard
  • Krew elfów // Andrzej Sapkowski // ★★★★
  • Śniadanie u Tiffany'ego // Truman Capote // ★★★★★★
  • Mroczna Wieża. Roland // Stephen King
  • Raj utracony // John Milton
  • Mistrz i Małgorzata // Michaił Bułhakow // ★★★★★
  • Lassie, wróć! // Eric Knight // ★★★★★
  • Badyl na katowski wór // Alan Bradley // ★★★★★

czerwca 25, 2017

Kości skryby // Brandon Sanderson

Kości skryby // Brandon Sanderson

czerwca 25, 2017

Kości skryby // Brandon Sanderson

Bardzo czekałam na kontynuację Piasku Raszida. Brandon Sanderson to jeden z moich ulubionych autorów, więc wszystko, co nowe, szybciutko trafia na moją półkę. Nie mogłam się doczekać chwili, gdy powrócę do przygód tego specyficznego chłopca, jakim jest Alcatraz Smedry. Nie sądziłam, że lektura Kości skryby zajmie mi tyle czasu. Być może nie miałam odpowiedniego humoru i to przeszkadzało mi w czytaniu, jednak nie pochłonęłam tego tomu na raz, jak pierwszego. Mimo to nie zawiodłam się. Sanderson wciąż w formie. 

Alcatraz Smedry - tak, z TYCH Smedrych - w końcu ma znaleźć się w kraju swoich przodków, gdzie jego talent do psucia nie będzie czymś, co się potępia. Wręcz przeciwnie. Oczekiwanie na dziadka zawsze jest ryzykowne - starszy pan zawsze się spóźnia - tym razem jednak nie jest to działaniem jego umiejętności. Kiedy udaje mu się uciec z lotniska przed Bibliotekarzami dowiaduje się, że dziadek Smedry wyruszył do biblioteki Aleksandryjskiej, jednego z najbardziej niebezpiecznych miejsc na świecie. Alcatraz odważnie postanawia uratować swojego krewnego, a przy okazji dowiedzieć się, co stało się z jego ojcem...

Tak czy inaczej, często żałuję, że tym dwóm grupom - dorosłym i dzieciom - nie udaje się lepiej porozumieć. Mogłyby zawrzeć jakiś traktat czy coś. Największy problem w tym, że dorośli dysponują jedną z najskuteczniejszych strategii rekrutacyjnych na świecie. Wystarczy dać im odpowiednio dużo czasu, a zmienią każde dziecko w jednego ze swoich.

Nie mogłam bardzo długo wbić się w Kości skryby i byłam tym faktem bardzo przerażona. Koniec końców to Brandon Sanderson - najlepszy autor fantastyki na calutkim świecie! - a pierwszy tom tego cyklu podobał mi się niesamowicie. Szybko odnalazłam problem. W tej części humoru jest aż za dużo. Przytłacza on i nie daje się skupić na akcji. Chociaż kocham tego autora za wszystkie żarty tutaj przesadził z ich ilością. Są sprawy, z których nie powinno się żartować i chociaż te zabiegi okazały się ciekawe to czułam się trochę nie na miejscu z tym wszystkim. Pewnie gdybym miała lepszy humor bawiłabym się świetnie.

czerwca 18, 2017

Siedem powodów, by nie czytać Mroza

Siedem powodów, by nie czytać Mroza

czerwca 18, 2017

Siedem powodów, by nie czytać Mroza

Czy jest tu osoba, które nie słyszała o Remigiuszu Mrozie? Od jakiegoś czasu jest o nim bardzo głośno, a jego książki czytają nawet osoby, które szerokim łukiem omijają polskich autorów. Spokojnie mogę powiedzieć, że czytałam Mroza zanim stało się to modne, jednak dzisiaj czas stanąć twarzą w twarz z prawdą i ostrzec wszystkich, którzy jeszcze pierwsze spotkanie z tym człowiekiem mają przed sobą. Nie dajcie się zwieść tej fali popularności, pozytywnym recenzjom i samym pochwałom! 

Powód pierwszy. Remigiusz Mróz za dużo pisze - a jeśli będziesz chciał mieć wszystkie jego książki pozostanie zmiana pracy na lepiej płatną lub zrezygnowanie z innych książkowych zakupów. Twoje konto w banku zostanie dosłownie zamrożone. 

Powód drugi. Będziesz ciągle chodził w żałobie. Żaden bohater nie jest bezpieczny, a zbyt duża ilość łez grozi odwodnieniem. Bardzo niebezpieczne, szczególnie w upały.

Powód trzeci. Zwroty akcji zaskoczą Cię tyle razy, że nabawisz się paranoi i nawet w bajkach dla dzieci będziesz dostrzegał zagrożenie. Nigdy też już nie otworzysz obcemu drzwi i pobiegniesz robić pozwolenie na broń.

czerwca 16, 2017

Koralina // Neil Gaiman

Koralina // Neil Gaiman

czerwca 16, 2017

Koralina // Neil Gaiman

Po latach w końcu miałam okazję powrócić do pierwszej książki Neila Gaimana, jaką w życiu czytałam. Do tej pory pamiętam, jakie emocje we mnie wywołała i jak bardzo byłam przerażona podczas lektury. Gaiman stworzył króciutką historię, która jest tak niesamowita, że mrozi krew w żyłach. Nie tylko dziecka, jak się okazało. Czytając po raz kolejny Koralinę miałam podobne odczucia. Ucieszyłam się, że to wznowienie się pojawiło, gdyż nie miałam tej pozycji na półce, a ta nowa okładka, autorstwa Crayona, podbiła moje serce. Nie mogę jednak zaprzeczyć, że te poprzednie edycje Koraliny również są piękne i chyba jeszcze jakaś wyląduje na mojej półce.

Koralina wraz z rodzicami przeprowadza się do nowego domu. Jest bardzo ciekawską dziewczynką, a rodzice nie mają dla niej w ogóle czasu, więc postanawia zwiedzić nowe miejsce zamieszkania i okolicę. Poznaje pozostałych mieszkańców budynku, liczy drzwi i okna. Odkrywa też, że za drzwiami, za którymi znajdowała się wcześniej ściana z cegieł jest tajemnicze przejście. Postanawia je zbadać. Po drugiej stronie znajduje się taki sam dom i - pozornie - tacy sami ludzie. Koralina jednak szybko dostrzega różnice, a jej drudzy rodzice są idealni. Przynajmniej za takich chcą uchodzić. Dziewczynka patrząc w ich oczy z guzików decyduje się na powrót do swojej własnej rzeczywistości. Nie ma zamiaru zostawać w tym świecie, nieważne, jak bardzo próbuje się ją skusić. Niestety - okazuje się, że prawdziwi rodzice jej nie uratują przed koszmarami z drugiej strony. To ona musi pomóc im. 

Kiedy się boisz, ale i tak coś robisz, to wymaga odwagi.

Koralina jest bardzo dojrzałą dziewczynką, jak na swój wiek. Zapewne przez to, że rodzice nie mają dla niej czasu i musi często radzić sobie sama. Mimo to widać w niej dziecięcego ducha i zdarza jej się robić rzeczy całkiem nieodpowiedzialne i nieodpowiednie. Gaiman idealnie wyważył w niej dorosłość, nie zabierając przy tym pierwiastka dziecka. Łatwo było się z nią utożsamić, chociaż osobiście nie przeszłabym przez te drzwi. Zwyczajnie bym się bała. Widocznie jestem już za stara na jakiekolwiek przygody. A wszyscy mi powtarzają, że nie mam instynktu samozachowawczego i zawsze pakuję się w kłopoty. Powinni przeczytać Koralinę.

czerwca 13, 2017

Hervé Tullet

Hervé Tullet

czerwca 13, 2017

Hervé Tullet

Jakiś czas temu miałam możliwość przejrzeć większość angielskich wydań książeczek dla dzieci Hervé Tulleta. Byłam zachwycona, mimo mojego wieku. Przez głowę przeszła mi myśl, że chciałabym kilka posiadać, jednak cena tych zagranicznych edycji jest po prostu - według mnie - za wysoka, jak na objętość i zawartość tych książek. Chociaż ta świecąca w ciemności bardzo mocno mnie kusiła... Kiedy dowiedziałam się o polskiej premierze pięciu pozycji z tej serii, skakałam z radości. 

Co jest takiego niezwykłego w książeczkach Hervé Tulleta, że zaintrygowały mnie, prawie dwudziestojednoletnią osobę? Autor nie pisze historii, które się czyta, a później odkłada na półkę. Nie tworzy ilustracji, które się obejrzy i za chwilę o nich zapomni, bo pojawią się ładniejsze. Hervé Tullet wymyśla książki, które równocześnie uczą i bawią - nie tylko dzieciaki. Można je z całą pewnością nazwać interaktywnymi. Zabawa w oczka to tak prosty projekt, że dziwi mnie fakt, że na rynku książeczek dziecięcych nie ma ich mnóstwo. Czytelnik może tutaj zmieniać się w kota, kosmitę, chłopca, dziewczynkę czy też robota przez zwykłe przyłożenie Zabawy w oczka do twarzy. Ilustracje w środku są bardzo żywe, pobudzające wyobraźnię. Na pewno szybko się nie znudzą, a bawić się tym może naprawdę każdy.

Na podobnej zasadzie działa Paluszkowa olimpiada. Rysujemy oczka i uśmieszek na paluszku dziecka i pozwalamy mu wziąć udział w kilku sportowych konkurencjach, gdzie jego palec musi się wykazać. Można skakać na trampolinie, skakać wzwyż czy podnosić ciężary, żeby na końcu dowiedzieć się, jakimi wspaniałymi mistrzami jesteśmy. Koniec końców trzeba dzieciom podnosić samoocenę i pewność siebie, a ta książeczka to wspaniały pomysł na to. Przyznam, że sama się trochę tutaj pobawiłam i daję Wam gwarancję, że warto. Nawet ja poczułam się lepiej wygrywając te wszystkie zawody.

Moim ulubieńcem została Gra cieni, co w sumie ani trochę mnie nie dziwi. Jest to cała czarna książeczka, w której każda strona została wycięta w taki sposób, że rzuca na ścianę cienie. Nie takie proste, typu szczekający piesek, a takie, które pozwalają odpowiedzieć na pytania, które są zadane obok każdego szablonu. Zdecydowanie najbardziej podoba mi się samotny wilk.

czerwca 10, 2017

cykl Kwiat paproci // Katarzyna Berenika Miszczuk

cykl Kwiat paproci // Katarzyna Berenika Miszczuk

czerwca 10, 2017

cykl Kwiat paproci // Katarzyna Berenika Miszczuk

Jest coś, czego o mnie nie wiecie. Wielbię twórczość Katarzyny Bereniki Miszczuk. Czas jednak wyjść spod łóżka i się do tego przyznać. Już dawno miałam moje pierwsze spotkanie z tą autorką i jej styl pisania został mi głęboko w pamięci. Zawsze jednak coś sprawiało, że gdy pojawiała się jakaś nowa książka w jej dobytku było nam nie po drodze. Udało mi się zebrać i postanowiłam, że czas najwyższy zabrać się za trzy pierwsze części Kwiatu paproci, które kusiły mnie od jakiegoś czasu. Początkowo nie miałam zamiaru czytać całości na raz, jednak... No cóż. Tak wyszło.

Gosława - dla przyjaciół Gosia - właśnie skończyła studia medyczne. Gdyby Mieszko I zdecydował się te setki lat temu na przyjęcie chrztu zapewne od razu zostałaby umieszczona na jakiś praktykach w szpitalu. Nic z tego. Zanim będzie mogła ostatecznie wybrać swoje powołanie musi odbyć roczny staż u jakiejś szeptuchy, która często używa ziół i leczy ludzi nie tylko nimi, ale też dobrym słowem i magicznymi przedmiotami. Gosia jednak nie wierzy w te wszystkie słowiańskie zabobony, a konieczność wyjechania na jakąś wieś na cały rok - przecież tam są kleszcze! - jest dla niej istnych horrorem. Wyjeżdża do świętokrzyskiej wsi o nazwie Bieliny, z której pochodzi jej matka. Okazuje się jednak, że może te wierzenia nie są takie bezpodstawne, a na Gosię czeka jeszcze niejedna niespodzianka ze strony słowiańskich bogów...

Żył w przeświadczeniu, że każdy powinien wierzyć w to, na co ma ochotę, nieważne, jak bardzo niedorzeczna jest to wiara.**

Katarzyna Berenika Miszczuk wpadła na genialny pomysł i przedstawiła nam alternatywną wersję naszej rzeczywistości. Jak żylibyśmy w XXI wieku, gdyby Mieszko I nie przyjął chrztu? Wszystko rozwinęło się w bardzo ciekawy sposób i przyznam, że zainteresowałam się tymi słowiańskimi wierzeniami, które w pewien sposób są bardzo przerażające. Religia Słowian to coś, czemu na pewno przyjrzę się bliżej. Nie wpadłabym na to wcześniej i cieszę się, że ten cykl otworzył mi na nią oczy. Codzienność Gosi tak naprawdę nie różni się aż tak bardzo od tej naszej, co mnie trochę zaskoczyło. Spodziewałam się społeczeństwa lekko opóźnionego w rozwoju niż to, w którym żyję, i zostałam mile zaskoczona. Świat Szeptuchy jest po prostu czymś niesamowitym i warto chwycić za ten cykl już choćby tylko dla niego.

czerwca 04, 2017

PRZEDPREMIEROWO: Inwazja // Wojtek Miłoszewski

PRZEDPREMIEROWO: Inwazja // Wojtek Miłoszewski

czerwca 04, 2017

PRZEDPREMIEROWO: Inwazja // Wojtek Miłoszewski

Kiedy dostałam propozycję egzemplarza recenzenckiego Inwazji początkowo miałam zamiar odmówić. Przekonało mnie jednak to, że wydawnictwo zdecydowało się zaproponować mi tę książkę, gdyż czytałam Parabellum, Remigiusza Mroza. Doszłam do wniosku, że w takim razie musi być to coś wartego uwagi. Właśnie z taką myślą zasiadłam do lektury, jednak szybko Mróz wyparował mi z głowy. Inwazja to pozycja o tym, co naprawdę może się zdarzyć i to w całkiem niedalekiej przyszłości. I to jest bardziej przerażające niż wszelkie wampiry, wilkołaki czy zombie. Świecie, proszę. Nie idź w tym kierunku.

2017 rok. Rosja czeka tylko na pretekst, by rzucisz swoje wszystkie siły na Polskę, poszerzyć swoje terytoria i zdobyć jeszcze większą władzę. Napięcie czuć wszędzie. Danuta żyje w ciągłym strachu i to wcale nie z powodu nadchodzącej wojny. Uciskana jest przez despotycznego ojca, który skupia się jedynie na powiększaniu swojego bogactwa. Musi zaciskać zęby, tolerować upokorzenia i robić wszystko, czego sobie mężczyzna zażyczy. Uspokaja ją obcowanie z kwiatami, z których znana jest ich firma. Jednak staremu Wojnarowiczowi nie można odmówić przedsiębiorczości. Ma nowe plany, a jego córka nie ma prawa głosu. 

Roman Gurski uczy nurkowania w Egipcie. Wiedzie mu się całkiem nieźle, ma piękna, młodą dziewczynę i wszystko wydaje się zmierzać w dobrym kierunku. Mężczyzna jednak nie potrafi poradzić sobie z przeszłością i wyrzucić z pamięci miłości swojego życia. Jego myśli coraz częściej uciekają w kierunku samobójstwa. Czas jednak wrócić do kraju i dać się jak najszybciej zabić w obronie Polski. Michał ma okropny problem. Jego żona straciła pracę, a on sam zarabia obecnie marne grosze. Na utrzymaniu ma jeszcze dwójkę dzieci, które ciągle czegoś potrzebują. Kredyt, który kiedyś spłacali bez żadnego problemu stał się gwoździem do trumny. Szybko okazuje się jednak, że brak funduszy to ich ostatni problem. Wybucha wojna. A wojna nie zna litości.

czerwca 02, 2017

Młody // Magdalena Kozak

Młody // Magdalena Kozak

czerwca 02, 2017

Młody // Magdalena Kozak

Uwielbiam wampiry. Naprawdę. Mogę z ręką na sercu przyznać, że to - obok aniołów - moje ulubione istoty nadnaturalne. Pewnie to spaczenie zostało mi po fascynacji Zmierzchem, chociaż błyskotliwy - dosłownie - Edward to tylko obok wampira leżał. Trochę czasu musiało minąć, nim zdecydowałam się zaryzykować i sprawdzić co tam słychać u takich prawdziwych przedstawicieli gatunku. Teraz można powiedzieć, że mam niezłe doświadczenie w dziedzinie wampirologii i żałuję, że tak się oddaliłam od typowych paranormalnych powieści. Chyba muszę wcisnąć w mój napięty grafik coś z książek mojej młodości. Może Jak poślubić wampira milionera? albo Mrocznego kochanka? Obie te pozycje wydają się być bardzo na czasie i ich ponowna lektura będzie z pewnością pouczająca...

Postanowienie, by przeczytać Młodego było czymś bardzo spontanicznym. Pobieżnie przeczytałam opis, wyłapałam słowo klucz i w ten sposób skończyłam z czwartym tomem cyklu. Chyba. Wciąż nie jestem w stanie połapać się w tej kolejności. Niby trzymam w ręce pierwszy tom Tajnych akt Vespera, a tu się nagle okazuje, że - równocześnie! - kolejny Wampirów w ABW. Swoją drogą: biję brawo za nazwanie tak serii. Nie da się obok przejść obojętnie. Wampir, a równocześnie tajny agent. Niesamowitość sama w sobie!

Vesper został Lordem. I mogłoby się wydawać, że jego wszystkie problemy właśnie się skończyły. Nic bardziej mylnego. Na jego głowę spadają same obowiązki. Musi wykarmić swój Ród, zdobyć pieniądze na wyposażenie i miejsce zamieszkania, a na dodatek dogadać się z pozostałymi Lordami i nawiązać z nimi współpracę. Wszyscy oni mają już setki lat doświadczenia i wcale nie zamierzają miło przywitać nowego w swoim gronie. Są jednak tacy, którzy domagają się istnienia Rodu Inanitów. Tych, którzy nie popierają żadnej ze stron, którzy nie są ani dobrzy, ani źli. Szybko okazuje się jednak, że są potrzebni bardziej, niż wydawać by się mogło na pierwszy rzut oka. Cała wampirza społeczność jest zagrożona.

Copyright © Nasze życie ♥ , Blogger